UKE: będzie kontrola realizacji decyzji o nowych stawkach MTR

What do you make?
Seth Godin
dzisiaj, 11:32

Decisions.

You don’t run a punch press or haul iron ore. Your job is to make decisions.

The thing is, the farmer who grows corn has no illusions about what his job is. He doesn’t avoid planting corn or dissemble or procrastinate about harvesting corn. And he certainly doesn’t try to get his neighbor to grow his corn for him.

Make more decisions. That’s the only way to get better at it.
wjava*****:icon(’:oops:’)czoraj
The attention paradox
Seth Godin
wczoraj, 21:24
(zmieniono)

Online, where you can’t buy attention as easily as you can with traditional advertising, most commercial media has the imperative of interestingness built in. The assignment is to make it viral, make it something people will watch or click on or even better, share.

This is hard for mass marketers, marketers who are used to making average stuff for average people and promoting heavily in media where they can buy guaranteed attention. And so, we see organizations buying likes and pageviews, pushing for popovers and popunders and all sorts of new ways to interrupt online.

Smart advertisers, though, are realizing that they have to make content that people decide is worth watching. Some have become very good indeed at making media that’s so entertaining that we not only want to watch it, but spread it.

The challenge is that all those hoops you need to jump through to attract attention might be precisely the opposite of what you need to do to cause action, to get someone to change her mind or to connect.

A squadron of singing ferrets might make your video spread, but that approach isn’t going to cause the action you seek.

And, alas, you have to do both.java*****:icon(’:oops:’)
środa
„Here, I made this,” is difficult and frightening
Seth Godin
środa, 11:05

Hey, even the headline is a bummer. The first thing that they teach you at business book/blogging school is that „fun and easy” are the two magic words, followed, I guess, by „dummies.” Difficult and frightening are not part of the syllabus.

Alas, the work we’re being asked to do now, the emotional labor we’re getting paid to do, is frightening. It’s frightening to stand up for what we believe in, frightening to do something that might not work, frightening to do something that we have to be responsible for.

Tonight is the first ever Icarus Session, a worldwide event that might just be happening near you (click here to find the local event, and here to find out what it’s all about). There are more than 360 communities signed up so far, with thousands of people around the world getting together in small groups to speak up and to support each other.

Two things might hold someone back from sharing the art they’ve got inside: The fear of telling the truth or the lame strategy of hiding the truth behind a sales pitch.

If you can, find a way to come to a session near you tonight. And if you can find the voice, stand up and tell people what you care about.

Your art is vitally important, and what makes it art is that it is personal, important and fraught with the whiff of failure. This is precisely why it’s scarce and thus valuable—it’s difficult to stand up and own it and say, „here, I made this.” For me, anyway, writing a book is far easier than handing it to someone I care about and asking them to read it.

NewsethBNThroughout the USA, there are bookstores (Barnes and Noble as a notable example) hosting piles of my new book, The Icarus Deception.

Here’s something you might do today: Go to this site, scroll down and find the laid-out bookmark and print it out. Take the bookmark and write on it. Write down your project, your feelings, the thing you’re making–share your art. Tell us your URL if you have one, or draw a picture if you like. And then go to the local bookstore and carefully put the bookmark in a copy of Icarus. (It’s great with me if you support your local bookstore by buying something while you’re there).

One day, someday, someone will buy the book and find your bookmark. A karmic connection will happen, and you’ll be connected to a stranger. Your art will be in the world, and perhaps one day, this stranger, this reader, this fellow traveler will continue the chain, putting her bookmark into someone else’s book.

Right now, the urgency is real. We have to create more art, create better art and build more substantial connections.

Click above for a small film about what it means to make and share your art. The last line from Sasha is worth the four minutes. My publisher’s book trailer has also just gone live.java*****:icon(’:oops:’)
wtorek
Do you remember?
Seth Godin
wtorek, 10:56

A year ago today, do you remember where you stood?

Last year about this time, I was lying on the couch, having ripped my hamstring with a loud pop while working out early in the morning. But that’s not the sort of 'stand’ that I’m talking about.

Are you more trusted? More skilled? More connected to people who care about your work?

How many people would miss your work if you stopped contributing it?

New Year’s resolutions rarely work, because good intentions don’t often survive a collision with reality. But an inventory is a helpful tool, a way to keep track of what you’re building. Drip by drip.

Just be careful on your roller skis.java*****:icon(’:oops:’)
poniedziałek
Writer’s block and the drip
Seth Godin
poniedziałek, 11:49

Why do we get stuck?

Writer’s block was 'invented’ in the 1940s. Before that, not only wasn’t there a word for it, it hardly existed. The reason: writing wasn’t a high stakes venture. Writing was a hobby, it was something you did in your spare time, without expecting a big advance or a spot on the bestseller list.

Ngramwritersblock

Now, of course, we’re all writers. We put our ideas into words and share them with tens or thousands of people, for all time, online. Our words spread.

With the stakes higher than ever, so is our fear.

Consider the alternative to writer’s block: the drip. A post, day after day, week after week, 400 times a year, 4000 times a decade. When you commit to writing regularly, the stakes for each thing you write go down. I spent an hour rereading Gary Larson’s magical collection, and the amazing truth is that not every cartoon he did was brilliant. But enough of them were that he left his mark.

You can find my most popular posts of the year right here. My new collection, Whatcha Gonna Do With That Duck is now available at finer bookstores online and off. I could never, ever have signed up to write this book, never sat down to create it. But since I had six years to write it, it created itself.

You don’t launch a popular blog, you build one.

The writing isn’t the hard part, it’s the commitment. Drip!java*****:icon(’:oops:’)
niedziela
Sooner or later
Seth Godin
niedziela, 11:19

Tomorrow is the biggest day of the year for charitable giving in the US.

The reason is clear: if you make a donation Tuesday, you have to wait a whole year to get a deduction. Make it today and you get it right now.

Of course, charitable giving shouldn’t be driven by the search for a tax deduction, but the knowledge that now is your last chance short-circuits the sooner or later decision.

So, today, before it’s too late, why not help build a platform for those that need it, a platform that generates a hundred or a thousand times more pareto-optimal joy. Not because there’s a heart-tugging pitch or an external urgency, but because sooner is better than later.

Room to Read, The Acumen Fund, Juvenile Diabetes, DoSomething, Afaya

Sooner rather than later. We’ll get there if we all head there.java*****:icon(’:oops:’)
sobota
The power of zero spend
Seth Godin
sobota, 11:03

Sometimes, boundaries help you make tough decisions.

If you build your company with the policy that you’ll never run an ad, it makes it even more important that you build a remarkable product–you’ll never be tempted to compromise and try to make it up with hype.

Same thing goes for organizations that refuse to pay bribes. By eliminating situational decisions and grey areas, it changes strategies from the top down.

Or perhaps you’re not willing to pay overtime, regardless of the emergency, regardless of how late the project is… it makes it far more likely projects won’t be late, because they’re designed to ship without emergency…

Rigidity is rarely your friend, but well understood boundaries make decision making a lot easier.java*****:icon(’:oops:’)
28 grudzień
The pitfall of lock in
Seth Godin
28 grudzień, 11:55

When you believe your customers have no real choice, either because they’ve signed a long term contract, or the technology locks them in, or they’re stranded in Fargo with no other options, you’re likely to drift away from delighting them.

This is the story of Microsoft and Apple and Instagram, at least when they stumble.

When you believe that people are stuck in their seats, it’s not essential, it seems, to keep cajoling them to stay there.

And while you might be correct that this particular customer is locked in, it doesn’t mean she doesn’t have friends, colleagues or a blog.

Word of mouth and recommendations don’t come with a lock-in feature. Generations change, and if you’re here for the long haul, there is no lock in.
😳

NO W KONCU NIECH BEDOM ROWNE STAWKI DO PLAY CZYLI MAGICZNE 29GR I NIECH UKE DA DUZE KARY DLA PLUSA ORANGE I T-MOBILE

Martwe skrzynki kontaktowe
Survivalista (admin)
dzisiaj, 14:19

Dzisiejszy wpis jest autorstwa Larsa-Petera Otzena, właściciela sklepu Karaluch.

Przekonywanie innych by zaczęli się przygotowywać na gorsze czasy sprawia niekiedy, że czuję się jak Świadek Jechowy: słyszę sporo niezbyt grzecznych “nie” a od czasu do czasu drzwi są mi zamykane (w przenośni) przed nosem.

W każdym razie jako prawdziwy żołnierz Kościoła przygotowanych, naturalnie staram się przekonać moją rodzinę, aby była przygotowana, “na wszelki wypadek”.

Zrobienie zapasu żywności, leków i wody jest czymś, w czym każdy widzi sens.

Latarka?

Jasne, też się zawsze przydaje.

Ale zauważyłem, że gdy chodzi o bardziej, hmmm…, “egzotyczne” aspekty przygotowań, jak ewakuacja z domu albo komunikacja niezależna od dostaw prądu, reakcją jest zdziwione uniesienie brwi.

Spróbuj wspomnieć o “martwych skrzynkach kontaktowych” swoim przyjaciołom i/lub rodzinie i zobacz, ile punktów na skali towarzyskiej fajności stracisz.

(I tak, nawet pomimo używania wielu różnych “martwych skrzynek kontaktowych” jakoś jestem postrzegany w klimacie zimnowojennych filmów szpiegowskich).
O co w tym chodzi?

“Martwa skrzynka kontaktowa” służy do przekazywania informacji między dwiema lub więcej osób, bez konieczności ich spotykania się.

Składa się ona z:

samej “skrzynki kontaktowej”,
sygnałów dla użytkowników,
sygnałów bezpieczeństwa.

Tylko Twoja wyobraźnia ogranicza lokalizacje i obiekty, które możesz wykorzystywać jako taką skrzynkę: począwszy od dziury w ścianie, publicznej toalety, przez budki telefoniczne, itd.

Należy jednak wybrać takie miejsce, w którym możesz łatwo dostarczyć wiadomość a jej odbiorca może ją równie łatwo odebrać.

Wymiana wiadomości nie powinna wymagać przyjmowania niewygodnej pozycji ciała, wspinaczki, albo manipulowania wybranym obiektem, przez więcej niż kilka sekund.

Idealne będzie miejsce, do którego osoby postronne nie mają dostępu.

Ideą martwej skrzynki kontaktowej jest możliwość pozostawienia wiadomości do odbioru przez godziny, dni a nawet całe tygodnie. A zatem należy wybrać miejsce chronione przed wiatrem i wilgocią.

Manipulowanie przy martwej skrzynce jest zawsze podejrzane, a zatem należy zawsze zakładać, że jest się obserwowanym/

Aby uniknąć sprawdzania tej samej skrzynki w poszukiwaniu wiadomości wiele razy pod rząd, musisz ze wspólnikami ustalić sygnał, który da Ci znak, że w skrzynce jest wiadomość dla Ciebie.

Jak to zrobisz, to już Twoja sprawa. Musisz tylko pamiętać, że znak ten musi dać się łatwo ustawić, odczytać, a także musi być odporny na pogodę i zabawę dzieci (raz w ramach eksperymentu użyliśmy taniego latawca, zaplątanego na drzewie, jako sygnał oczekiwania wiadomości w skrzynce — ale wokół drzewa momentalnie zgromadziła się grupa zainteresowanych latawcem ośmiolatków).

Bezpieczeństwo: jeśli razem z grupą testujesz wykorzystanie martwych skrzynek, z pewnością w końcu przyciągnie czyjąś uwagę. Może to być wścibski sąsiad, albo złodziej.

Możesz w takim przypadku przećwiczyć zastosowanie sygnału bezpieczeństwa, który będzie znajdować się bliżej skrzynki niż sygnał oznaczający wiadomość.

Taki sygnał (jaki by on dokładnie nie był) ma oznaczać “skrzynka zagrożona, będziesz obserwowany/aresztowany/okradziony przy próbie podjęcia lub zostawienia wiadomości” i dać ostrzeżonemu szansę by po prostu przejść obok skrzynki.

Dlaczego miałbym w ogóle tego używać? Słyszałeś o krótkofalówkach albo telefonach komórkowych?

Jasne, że tak, ale w naszej grupie uznaliśmy, że nie będziemy używać komunikacji radiowej. Założenie martwej skrzynki w celu zorganizowania spotkania jest dość trudne i wymaga wysiłku do skoordynowania, ale z pewnością warto.
Zastosowania praktyczne

Próbowałeś kiedyś jeździć autostopem?

Kiedy byłem młody (młodszy), razem z przyjacielem przez kilka lat pod rząd jeździliśmy latem autostopem do Hiszpanii. I oczywiście mieliśmy problemy ze złapaniem okazji, jako dwóch mężczyzn.

Musieliśmy się więc podzielić i starać się łapać okazję pojedynczo, aby zwiększyć szanse.

Złapanie kierowcy ciężarówki na zjeździe z parkingu przy autostradzie i zapytanie go:
– czy jedzie do XXX,
– czy przejeżdża obok XXX,
– czy mogę się z nim zabrać
było dość proste.

Komunikowaliśmy się pisząc wiadomości na barierach przy zjeździe z parkingów przy autostradzie za pomocą flamastra.

Kiedy wysiadałeś w miejscu, w którym mieliśmy się spotkać, najpierw sprawdzałeś czy jest taka informacja od kolegi, wskazująca w którym kierunku ruszył dalej.

Jeśli nie, czekałeś na niego albo na kolejną okazję, zbyt dobrą, by odmówić.

To jest jedynie przykład jak może działać system prymitywnych martwych skrzynek. Do spełnienia swojego celu działał całkiem nieźle, ale wymagał nieco planowania.
Jak ja to robię

Nie napiszę o małych sygnałach bezpieczeństwa, na które z rodziną się umówiliśmy aby wskazywały, że nasz dom (domy) są zagrożone, ale mogę napisać, jak moja grupa i ja komunikujemy się za pomocą skrzynek odnośnie punktów zbiórek.

Używamy kartek papieru, najlepiej wodoodpornego, zwiniętych i wsadzonych do małej plastikowej rurki (te, w których sprzedaje się w sklepach laski wanilii, są doskonałe) wetkniętej w ziemię.

Do rurki wiążemy kawałek sznurka (ok. 50 cm) a do jego drugiego końca jakiś “śmieć” w określonym kolorze (przypisanym do członka grupy).

Ponieważ uwielbiam film “Rezerwowe psy”, moim kolorem jest różowy, co uważam za świetne, bo NIKT nie podniesie różowej prezerwatywy ani opakowania po niej z ziemi, a większość po jej zobaczeniu zrobi z obrzydzeniem krok w tył.

Idziemy do punktu zbiórki A, pozostawiamy wiadomość lub czytamy te zostawione (jeśli jesteś ostatni z grupy, zabierz wszystkie wiadomości) i przemieszczamy się do punktu B przez punkt A1, aby sprawdzić sygnał bezpieczeństwa.

Jeśli sygnał jest OK, udajemy się do punktu B by tam pozostawić wiadomość.
Geocaching

Martwe skrzynki kontaktowe są często używane przez osoby bawiące się w geocaching: możesz znaleźć dysk przenośny USB w zakopanym gdzieś metalowym pudełku, albo szczelinie w ścianie. Jeśli masz problem z przekonaniem rodziny do wykorzystania martwych skrzynek, spróbuj najpierw zainteresować ich geocachingiem. Jest to naprawdę fajne i bardzo wymagające, jeśli nie planujesz używać GPS a tylko mapy i kompasu.