Wraz z początkiem ferii zimowych Plus wprowadza nową ofertę pakietów internetowych w roamingu. Teraz osoby wyjeżdżające do krajów UE mogą swobodnie korzystać z Facebooka, sprawdzić pogodę lub przeczytać wiadomości na portalach internetowych, już od 0,86 zł za 1 MB.
Pakiety przeznaczone są do korzystania z internetu w telefonie, na komputerze lub tablecie w sieciach partnerów roamingowych Plusa na terenie Unii Europejskiej oraz krajów stowarzyszonych (Norwegia, Islandia, Lichtenstein).
Z oferty mogą skorzystać klienci, zarówno indywidulani, jak i firmy, mający podpisane umowy abonamentowe na usługi głosowe lub Internet mobilny.
W nowej promocji zwiększono nawet o 50% liczbę MB, a o 33% niższa niż dotychczas jest cena za 1 MB. Trzy największe pakiety wynoszą obecnie odpowiednio 25, 70 i 150 MB, a cena 1 MB uległa w nich obniżeniu odpowiednio do 1,16 zł, 0,99 zł i 0,86 zł.
Wielkość |
5 |
10 |
25 |
70 |
150 |
Cena |
9,90 (8,05 |
19 (15,45 |
29 (23,58 |
69 (56,10 |
129 (104,88 |
Cena |
1,98 (1,61 |
1,90 (1,54 |
1,16 (0,94 |
0,99 (0,80 |
0,86 (0,70 |
Komenda |
AKT ROAM5 |
AKT |
AKT ROAM25 |
AKT |
AKT ROAM150 |
Pakiety można aktywować:
- wysyłając na numer 2601 SMSa z odpowiednim komunikatem,
- przez stronę www.online.plus.pl,
,/li> - dzwoniąc do Działu Obsługi Klienta pod numer 2601 (z telefonu w sieci Plus) lub 601 102 601 (z dowolnego telefonu).
Nowa oferta „Roamingowe Pakiety Danych w UE” wchodzi w życie 11 stycznia 2013 r.
Regulamin Promocji „Roamingowe pakiety danych w UE”: Tutaj
źródło: Plus
Kan
W T-mobile 20gr/MB w pakicie 500MB za 99 PLN – porównajcie sobie sami.
dzisiaj
Four reasons your version of better might not be enough
Seth Godin
dzisiaj, 11:32
I might not know about your better, because the world is so noisy I can’t hear you.
I might not believe it’s better, because, hey, people spin and exaggerate and lie. Proof is only useful if it leads to belief.
The perceived cost of switching (fear, hassle, internal selling and coordination, money) is far higher than your better appears to be worth.
Your better might not be my better. In fact, it’s almost certainly not.java*****:icon(’:oops:’)
wczoraj
Help wanted: Designing for growth
Seth Godin
wczoraj, 22:01
Just as the tech community has realized that coding and marketing can be turned into growth hacking, it may be time to redefine what we seek from graphic designers.
Prettiness isn’t the point, and neither is sheer utility. The best designers working online are now using UI, UX and game theory to create services that spread. They’re engaging in relentless cycles of test and measure and improve in order to determine what works (and what doesn’t), replacing „because I said so,” with „because it works.”
Most important, though, they’re learning how to use their significant visual and aesthetic chops to create series of interactions that actually generate better outcomes than the workaday stuff they’re replacing.
I think there are two kinds of jobs now available to designers working online:
1. „Here, make this prettier”
and
2. „Figure out how to lead the process that helps us grow.”
Squidoo is hiring someone for the second kind of job. It’s an incredibly exciting gig, one that will allow someone to cross boundaries and lead. You will work with me and with Squidoo’s entire team of developers and tribe leaders. Find out the details right here. Please read carefully and apply in just the way the page describes.
PS there’s a bounty if you refer the person we hire. Have them mention your name and contact info in the application.
Deadline: Tuesday, Jan 15 at noon.java*****:icon(’:oops:’)
Podcasts, live events and more…
Seth Godin
wczoraj, 15:10
(zmieniono)
Lots of hoopla and good news to share:
Hope to see you in Boston or London later this month.
For those that were out over the break, here are the three books now available for sale (thanks for the great feedback and terrific support). Here’s the audio edition.
Thanks to the podcasters who interviewed me:
Rise to the Top
Marketing Over Coffee
Adrian Swinscoe
Work Talk Show
Social Media Examiner
Duct Tape Marketing
The Game Whisperer
Eventual Millionaire
Blogcast FM
And a post from David Meerman Scott. Anne McCrossan. And with TED videos. And Jesse Thorn on Bullseye.
The feedback from the worldwide Icarus Session was so good we’ve scheduled another one. And here’s the bookmark project.
Thanks.java*****:icon(’:oops:’)
Who goes first?
Seth Godin
wczoraj, 11:29
Initiating a project, a blog, a wikipedia article, a family journey–these are things that don’t come naturally to many people. The challenge is in initiating something even when you’re not putatively in charge. Not enough people believe they are capable of productive initiative.
At the same time, almost all people believe they are capable of editing, giving feedback or merely criticizing.
So finding people to fix your typos is easy.
I don’t think the shortage of artists has much to do with the innate ability to create or initiate. I think it has to do with believing that it’s possible and acceptable for you to do it. We’ve only had these particular doors open wide for a decade or so, and most people have been brainwashed into believing that their job is to copyedit the world, not to design it.
That used to be your job. It’s not, not anymore. You go first.java*****:icon(’:oops:’)
środa
Clean bathrooms
Seth Godin
środa, 11:29
The facilities at DisneyWorld are clean. It’s not a profit center, of course. They don’t make them clean because they’re going to charge you to use them. They make them clean because if they didn’t, you’d have a reason not to come.
It turns out that just about everything we do involves cleaning the bathrooms. Creating an environment where care and trust are expressed. If you take a lot of time to ask, „how will this pay off,” you’re probably asking the wrong question. When you are trusted because you care, it’s quite likely the revenue will take care of itself.java*****:icon(’:oops:’)
poniedziałek
Toward resilience in communication (the end of cc)
Seth Godin
poniedziałek, 16:06
If you saw this post tweeted in your twitter stream, odds are you didn’t click on it. And if you’ve got an aggressive spam filter, it’s likely that many people who have sent you email are discovering you didn’t receive it. „Did you see the tweet?” or „did you get my email?” are a tax on our attention. Resilience means standing up in all conditions, but in fact, electronic communication has gotten more fragile, not less.
We wait, hesitating, unsure who has received what and what needs to be resent. With this error rate comes an uncertainty where we used to have none (we’re certain of the transmission if you’re actively talking on the phone with us and we know if you got that certified mail.) It’s now hard to imagine the long cc email list as an idea choice for getting much done.
The last ten years have seen an explosion in asynchronous, broadcast messaging. Asynchronous, because unlike a phone call, the sender and the recipient aren’t necessarily interacting in real time. And broadcast, because most of the messaging that’s growing in volume is about one person reaching many, not about the intimacy of one to one. That makes sense, since the internet is at its best with low-resolution mass connection.
It’s like throwing a thousand bottles into the ocean and waiting to see who gets your message.
Amazon, eBay, Twitter, blogs, Pinterest, Facebook–they are all tools designed to make it easier to reach more and more people with a variation of faux intimacy. And this broadcast approach means that communication breaks down all the time… we have mass, but we’ve lost resiliency.
Asynchronous creates two problems when it comes to resiliency. First, it’s difficult to move the conversation forward because the initiator can’t be sure when to report back in with an update. Second, if some of the data changes in between interactions, it’s entirely likely that the conversation will go off the rails. If you send two colleagues a word processed doc and, while you’re waiting for a response, the file changes, it’s entirely possible that you’ll get feedback on the wrong file. Source control for any conversation of more than two people becomes a huge issue.
Your boss initiates a digital thread about an upcoming meeting. While two of the people are busy working on the agenda, a third ends up cancelling the meeting, wasting tons of effort because people are out of sync.
But asynchronous communication is also a boon. It means that you don’t have to drop everything to get on a call or go to a meeting. Without the ability to spread out our project communication, we’d get a lot less done.
So, here we are in the middle of the communication age, and we’re actually creating a system that’s less engaging, less resilient to change or dropped signals, and less likely to ensure that small teams are actually contributing efficiently. The internet funding structure rewards systems that get big, not always systems that work very well.
A simple trade-off has to be made: You can’t simultaneously have a wide, open system for communication and also have tight connections and resilience. Open and wide might work great for promoting your restaurant on Twitter, but it’s no way to ensure tight collaboration among the three or four investors who need to coordinate your new menu.
As digital teamwork gets more important, then, team leaders are going to have to figure out how to build resiliency into the way they work. That might include something as simple as affirmative checkins, or more technical solutions to be sure everyone is in sync and also being heard. Someone sitting on a conference call and doing nothing but pretending to listen benefits no one.
Friends and family at Dispatch have built one approach to this problem, a free online collaboration tool that uses the cloud to create a threaded conversation built around online files, with redundancy and a conversation audit trail as part of the process. When someone speaks up, everyone can track it. When a file changes, everyone sees it. And only the invited participate.
It won’t be the last tool you’ll find that will address an increasingly urgent problem for teams that want to get things done, but it’s worth some effort to figure this out. Tightly-knit, coordinated teams of motivated, smart people can change the world. It’s a shame to miss that opportunity because your tools are lousy.
Two kinds of mistakesjava*****:icon(’:oops:’)
Seth Godin
poniedziałek, 13:30
(zmieniono)
There is the mistake of overdoing the defense of the status quo, the error of investing too much time and energy in keeping things as they are.
And then there is the mistake made while inventing the future, the error of small experiments gone bad.
We are almost never hurt by the second kind of mistake and yet we persist in making the first kind, again and again.java*****:icon(’:oops:’)
niedziela
What people buy when they buy something on sale
Seth Godin
niedziela, 11:48
Assuming it’s not something they were shopping for in the first place…
The impulse big-sale buy is not a matter of acquiring a high value item they’ll need later at a bargain price today.
No, the consumer is spending money in exchange for the feeling, right now, of saving big. The joy of a bargain. The item is secondary, the feeling is what we just paid for.
You wouldn’t know that from the way people selling things act, but that’s what we buy.
[Aside: More than a billion people on Earth have never purchased anything on sale at a store. The clearance-sale emotion is a learned one, and a recent one at that.]java*****:icon(’:oops:’)
4 styczeń
Out on a limb
Seth Godin
4 styczeń, 23:02
This might not work.
I didn’t realize how tired I was until I started driving away from the Icarus launch event on Wednesday.
Since June, I’ve been working flat out on creating the four books that were part of the Kickstarter and the big launch that climaxed with an event here in New York. Along the way, I experienced what many people feel as they work on something new–I was spending part of my time (against my better judgment) exhausting myself trying to predict and then control what people would think about my work.
Will they get it? Will this chapter hit home? Am I too far out on a limb?
This might not work.
At some level, „this might not work” is at the heart of all important projects, of everything new and worth doing. And it can paralyze us into inaction, into watering down our art and into failing to ship.
I do my best work when I practice what I write about, and this time, I decided it was important to go as far out on a limb as I could. The Icarus Deception argues that we’re playing it too safe, hence my need to go outside my (and your) comfort zone.
Changing the format, changing the way I interacted with some of my readers (using Kickstarter) and changing the timeframe of my work all combined to make this project the most complex one I’ve ever done. Lots of moving parts, of course, but more scary, lots of places to fail. All very self-referential in a series of books about failure and guts and flying closer to the sun, of course. That’s the entire point, right?
Of course, trying to control what other people think is a trap. At the same time that we can be thrilled by the possibility of flying without a net and of blazing a new trail, we have to avoid the temptation to become the audience, to will them into following us. Not only is it exhausting, it’s counterproductive. Sales (of concepts, of services, of goods) don’t get made because you’ve spent a sleepless night working on your telekenisis. They happen because you’ve made something worth buying, because you’ve outlined something worth believing in.
„This might not work” is either a curse, something that you labor under, or it’s a blessing, a chance to fly and do work you never thought possible.
As I slumped into my car, I turned on the radio. Stuck in the CD player, forgotten in the rush to get to the event, was the audio copy of Icarus.
(Download Audio Excerpt)
I don’t usually listen to my books after I’ve made them, but the recording sessions had been so arduous that I didn’t even remember making the recording. So there it was in my car, left behind as a quick refresher before I went onstage to give my first public talk about the book.
It turns out that I don’t just write for you. I also write to remind myself of what I’m hoping to become as well. Hearing myself, months later, reading something I didn’t remember writing or reading, I shed a few tears. Yes, this is work worth doing. Yes, being out on a limb is exactly where I want to be.
That’s where we’re needed… out on a limb.
Drogo kurde mol 😐
Drogo to mało powiedziane od praktycznie roku jest przecież taki pakiet: http://www.t-mobile.pl/pl/indywidualni/oferta/nowa_oferta/internet/telefon/internet_za_granica 500MB na tydzien za 99zł na terenie całej UE….
31
sty
Tajna jednostka Luftwaffe
Gdzieś nad Niemcami, styczeń 1945 roku.
Pilot Mustanga beznamiętnie patrzył na olbrzymią formację Latających Fortec zmierzających nad Monachium. Jak na razie wszystko przebiegało zgodnie z planem. Rozejrzał się wokół w poszukiwaniu nieprzyjacielskich myśliwców. Nic. Żadnych „bandytów” na horyzoncie.
Nagle jego uwagę przykuł jeden z bombowców, którego wcześniej nie zauważył. Leciał nieco niżej, z tyły całej formacji. Miał na sobie znaki 332. Dywizjonu Bombowego. Problem w tym, że dzisiaj ten dywizjon miał pozostać w bazie…
Obniżył pułap i zbliżył się do bombowca. Pilot zauważył go i pozdrowił machnięciem ręki.
Spróbował wywołać go przez radio. Po dłuższej chwili usłyszał zdawkową odpowiedź wypowiedzianą z twardym akcentem.
Pilot myśliwca próbował indagować skąd się tu wziął i dokąd leci, ale tym razem odpowiedzią była cisza.
Zmarszczył czoło. Coś mu się ten bombowiec bardzo nie podobał.
Zwolnił i ustawił Mustanga kilkadziesiąt metrów za ogonem Fortecy. Jeszcze raz wywołał pilota kładąc jednocześnie kciuk na włączniku karabinów maszynowych.
Kampfgeschwader 200 (Skrzydło Bojowe 200) było najtajniejszym oddziałem hitlerowskich sił powietrznych. Jego zadaniem było przeprowadzanie operacji specjalnych – zrzut dywersantów na tyły wroga, długodystansowe loty zwiadowcze, blokowanie stacji radarowych oraz wprowadzanie zamieszania w nieprzyjacielskich dywizjonach bombowych przy użyciu… zdobytych alianckich bombowców.
Historia tajnej jednostki zaczęła się w połowie lat 30-tych. Kontrolerzy na warszawskim lotnisku Okęcie zauważyli, że zazwyczaj niezwykle punktualne samoloty niemieckiego przewoźnika Deutsche Luft Hansa zaczynają się regularnie spóźniać. Sprawa zainteresowała oficerów polskiego kontrwywiadu, który postanowił się jej bliżej przyjrzeć. Po lądowaniu w Warszawie niemieckie samoloty były uważnie obserwowane, jednak nie znaleziono nic, co mogło sugerować, że są używane do celów innych niż przewóz pasażerów i towarów.
Podejrzenia polskich oficerów były sluszne. Już od kilku lat niemieckie samoloty cywilne były wykorzystywane do celów rozpoznawczych i wyposażone w zamaskowane aparaty fotograficzne. Latając do Polski i innych krajów po drodze zbaczały z trasy i wykonywały zdjęcia obiektów o znaczeniu strategicznym – mostów, fabryk, lotnisk itp. Za tą operacją stał pułkownik Theodor Rowehl.
W oparciu o te doświadczenia w 1934 roku sformowano specjalny dywizjon rozpoznawczy, który podporządkowano niemieckiemu wywiadowi wojskowemu – Abwehrze. W ciągu kolejnych 10 lat dywizjon przeszedł szereg przekształceń. Kiedy Abwehra straciła zaufanie Hitlera jednostka została włączona do Luftwaffe. Oficjalnie Kampfgeschwader 200 powstało w lutym 1944 roku. Jego dowódcą został pułkownik Werner Baumbach – jeden z najbardziej doświadczonych pilotów bombowych Luftwaffe, a przy tym fanatyczny zwolennik Fuhrera.
Jednostka składała się z dwóch sekcji, z których pierwsza była odpowiedzialna wyłącznie za przerzut agentów na tyły wroga, druga zaś zajmowała się pozostałymi operacjami specjalnymi.
Ogólnie KG 200 liczyła kilkaset osób personelu bojowego i używała kilkudziesięciu rodzajów samolotów. Nie miała jednej bazy – składające się na nią eskadry były rozrzucone po całej okupowanej Europie. Najczęściej stacjonowały na opuszczonych lotniskach położonych blisko lasów, gdzie łatwo było ukryć sprzęt i samoloty.
Podczas alianckich misji bombowych nad terytorium III Rzeszy wiele bombowców zostało uszkodzonych tak, że musiały lądować awaryjnie na wrogim terytorium. Ich załogi trafiały zazwyczaj do obozów jenieckich, a samoloty przekazywano Luftwaffe. Czasem ich uszkodzenia nie były wielkie i po krótkim remoncie bombowce znów mogły wzbić się w powietrze. Wykorzystywano je w dwojaki sposób. Część z nich otrzymywała niemieckie oznaczenia i służyła jako samoloty doświadczalne – niemieccy piloci poznawali ich osiągi, uzbrojenie, wady i zalety, dzięki czemu mogli opracować strategie ich zwalczania.
Amerykański bombowiec B-17 Latajaca Forteca w barwach Luftwaffe
Inne bombowce z kolei zachowywały oryginalne barwy i symbole – te przekazywano do tajnej jednostki KG 200, która wykorzystywała je do sekretnych misji.
Latające Fortece, Liberatory oraz rosyjskie Pe-2 z niemieckimi pilotami wkradały się na terytorium wroga, wykonywały zdjęcia oddziałów wojska, przeprowadzały niespodziewane bombardowania, zrzucały dywersantów i śledziły alianckie wyprawy bombowe. Owe latające wilki w owczych skórach nie miały się zazwyczaj czego obawiać – alianci brali je za swoje maszyny i nikomu nie przyszło do głowy, że za ich sterami siedzą Niemcy.
Zdobyte alianckie maszyny umożliwiły Niemcom dokonywanie wypadów na głębokie tyły przeciwnika. Luftwaffe nie dysponowała bowiem bombowcem, który mógłby równać się zasięgiem z Latającą Fortecą, czy Liberatorem. W dodatku przewaga aliantów w powietrzu i użycie radaru sprawiały, że w późnej fazie wojny wyprawy bombowe Dornierów, czy Heinkli były misjami samobójczymi.
Niemcy próbowali także zrekompensować sobie brak ciężkiego bombowca w inny, mniej zakamuflowany sposób. W 1943 roku inżynierowie z zakładów Junkersa wpadli na pomysł, by wykorzystać wycofane z użytku bombowce Ju-88 w charakterze latających bomb. Na grzbiecie nafaszerowanego materiałem wybuchowym Junkersa umieszczano myśliwiec Messerschmitt Bf-109 lub Focke-Wulf Fw-190. Silniki i stery obu samolotów były synchronizowane, myśliwiec wyposażany był w specjalny celownik wizyjny projektu inżyniera Siegfrieda Holzbauera, a bezzałogowy bombowiec otrzymywał rodzaj automatycznego pilota. Ten dziwaczny tandem wzbijał się w powietrze i po zbliżeniu się do celu pilot myśliwca odłączał bombowiec, który naprowadzany systemem żyroskopów uderzał w obiekt.
By zwiększyć skuteczność latającej bomby czasem demontowano kabinę bombowca zastępując ją stożkowym ładunkiem kumulacyjnym. Siła eksplozji takiej bomby była potworna i całkowicie wystarczała do zatopienia okrętu wojennego lub zdemolowania mostu.
Mistele, jak nazwano owe pary samolotów miały bardzo ograniczoną możliwość manewrowania, także podczas lotu nad cel były najczęściej osłaniane przez myśliwce.
W przypadku napotkania alianckich samolotów pilot samotnego Mistela musiał przedwcześnie odłączać się od bombowca-nosiciela i salwować ucieczką.
Mistel, czyli tandem myśliwca Bf-109 z bombowcem Ju-88 pełniącym rolę latającej bomby. Widoczna modyfikacja bombowca polegająca na zdemontowaniu kabiny pilotów i zastąpieniu jej ładunkiem kumulacyjnym.
Pierwszy udany atak z udziałem Misteli przeprowadzono w czerwcu 1944 roku. Latające bomby zatopiły wówczas alianckie okręty na kanale La Manche. Planowano użyć je także na froncie wschodnim, jednak szybki postęp Armii Czerwonej zniweczył te zamiary. Podczas oblężenia Berlina dowódca KG 200 Werner Baumbach przeznaczył ocalałe Mistele do zniszczenia mostów na Odrze i Nysie – chodziło o odcięcie zaopatrzenia dla radzieckich jednostek oblegających stolicę Rzeszy.
Kiedy naziści zdali sobie sprawę z tego, że wojna jest już praktycznie przegrana i tylko jakiś cud mógłby odwrócić nieuchronną klęskę wpadli na pomysł, by do walki z aliancką machiną wojenną rzucić oddziały fanatyków-samobójców. Twórcami idei powołania hitlerowskich kamikaze byli podpułkownik Otto Skorzeny – dowódca oddziału komandosów, który we wrześniu 1943 roku uwolnił Benito Mussoliniego przetrzymywanego w górskim hotelu w Apeninach, pułkownik Hajo Herrmann – hitlerowski as myśliwski oraz Hanna Reitsch – słynna nie tylko w Niemczech oblatywaczka, która zaoferowała swoją pomoc przy szkoleniu pilotów-samobójców.
Ten makabryczny pomysł doskonale współgrał z teutońską mitologią, w której często przewijał się motyw wojowników przysięgających swemu wodzowi walkę do ostatniego żołnierza. Nie było również problemów z ochotnikami gotowymi poświęcić życie za Fuhrera – szybko zgłosiło się około siedemdziesięciu młodych fanatyków. Inicjatywę zastopował… sam Hitler, który ogarnięty paranoją nie przyjmował do wiadomości coraz gorszych wieści z frontu i uważał, że sytuacja nie jest na tyle groźna, by sięgać po tak drastyczne środki. W końcu jednak uległ namowom współpracowników i zgodził się na utworzenie oddziału kamikaze. Zastrzegł jednak, że wejdą do akcji, gdy on osobiście wyda taki rozkaz.
Dowódca KG 200 Werner Baumbach również nie był zwolennikiem samobójczych rajdów. Wolał używać Misteli, które nie pociągały za sobą śmierci pilota.
Nowa jednostka została nazwana Dywizjonem Leonidas od imienia legendarnego króla Sparty i weszła w skład KG 200.
Niemieccy kamikaze mieli pilotować Messerschmitty Me-328 o napędzie pulsacyjnym wyładowane 900 kilogramami ładunków wybuchowych lub przerobione latające bomby V-1. W teorii pilot takiego ustrojstwa miał szansę wyskoczyć ze spadochronem tuż przed uderzeniem w cel. W praktyce jednak szanse na przeżycie były niemal równe zeru.
Hitlerowscy piloci-samobójcy zostali użyci w walce pod koniec kwietnia 1945 roku. Wskutek ich ataków zniszczony został most kolejowy w Kostrzynie nad Odrą, a kilka innych zostało uszkodzonych. Kosztowało to życie 35 niemieckich kamikaze.
Tajna jednostka Luftwaffe KG 200 została rozwiązana kilka dni przed kapitulacją III Rzeszy, a jej całą dokumentację zniszczono. Pułkownik Werner Baumbach spędził trzy lata w obozie jenieckim, po czym wyemigrował do Argentyny, gdzie zaczął pracować jako pilot doświadczalny. Zginął w katastrofie lotniczej 20 października 1953 roku. Krótko przed śmiercią napisał autobiografię, którą zatytułował „Złamana swastyka”. Ani słowem nie wspomniał w niej o tajnej jednostce, którą dowodził.
Bardzo dziękuję Panu Hubertowi Kiełbusowi za namiar na tę ciekawą historię!
Źródło:
Andrew J. Swanger, Luftwaffe’s Secret KG 200, World War II Magazine, wrzesień 1997.
Luftwaffe Bomber Wing KG 200, http://www.2worldwar2.com/kg200.htm, Dostęp 30.01.2012.
Kampfgeschwader 200, http://en.wikipedia.org, Dostęp 30.01.2012.
Mistel, http://pl.wikipedia.org, Dostęp 30.01.2012.
Pływająca forteca
Londyn, 10 Downing Street, luty 1943 roku.
Cygaro tliło się w popielniczce już od 20 minut, a jego właściciel nawet na nie nie spojrzał. Siedział za biurkiem i z uwagą przeglądał arkusze papieru z rysunkami technicznymi. Przed biurkiem stał mężczyzna w mundurze admirała. Na ramieniu miał niebiesko-czerwoną naszywkę z wizerunkiem orła, kotwicy i pistoletu maszynowego, która symbolizowała współpracę między Królewskimi Siłami Powietrznymi, Marynarką Wojenną i Armią.
– Naprawdę uważa pan ten projekt za możliwy do zrealizowania? – spytał właściciel cygara, premier Winston Churchill.
– Tak, panie premierze. Ten okręt zapewniłby ochronę lotniczą naszym konwojom do Stanów i umożliwił szybszy transport amerykańskich bombowców do nas – odparł lord Louis Mountbatten, szef Operacji Połączonych.
– Zdaje Pan sobie sprawę z tego, że do zbudowania tego potwora potrzeba by tyle stali, co na kilkanaście pancerników?
– Tak. Dlatego ten okręt nie będzie zbudowany ze stali.
– A z czego? Z papieru? – prychnął Churchill.
– Z lodu, panie premierze.
– Słucham? – Buldog spojrzał na swojego protegowanego jak na istotę z innej planety.
– Z lodu, panie premierze – powtórzył jak echo lord Mountbatten.
Podczas Drugiej Wojny Światowej w umysłach wojskowych strategów i planistów lęgły się najprzeróżniejsze pomysły na usprawnienie własnej machiny wojennej i utrudnienie przeciwnikowi życia.
Amerykanie planowali zaatakować Japonię przy użyciu nietoperzy z doczepionymi ładunkami zapalającymi, Rosjanie szkolili psy do walki z czołgami, a Niemcy wybudowali prototyp WindKanone – armaty wywołującej… trąby powietrzne.
Wojennym wynalazcom rzadko udawało się wyjść poza fazę projektu.
Pod względem rozmachu żaden z tych pomysłów nie mógł się równać z szaloną na pierwszy rzut oka koncepcją stworzoną przez Geoffreya Pyke’a zatrudnionego w Kwaterze Głównej Operacji Połączonych, pracującego w 1942 roku w Stanach Zjednoczonych.
Kończył się rok 1942. Wilcze stada niemieckich okrętów podwodnych zadawały na Atlantyku bolesne straty flotom aliantów. W samym tylko listopadzie 1942 roku sprzymierzeni stracili 150 okrętów. Praktycznie żaden konwój przemierzający Atlantyk nie dopływał do portu docelowego w całości. Eskorta niszczycieli niewiele dawała – Niemcy doskonale opanowali taktykę odciągania eskortowców od konwoju i posyłania na dno powolnych, bezbronnych statków transportowych.
Geoffrey Pyke wpadł więc na pomysł wybudowania ogromnego lotniskowca, odpornego na niemieckie torpedy, który pływając pośrodku Atlantyku umożliwiłby osłonę konwojów z powietrza. Wiedział doskonale, że stal i aluminium potrzebne do wybudowania kolosa były w tych czasach materiałami deficytowymi, więc postanowił użyć zamiast nich… lodu.
Początkowo myślał o wykorzystaniu góry lodowej z doczepionymi silnikami i o wyrównanej powierzchni, która mogłaby służyć za pływające lotnisko.
Wyrysował plany, dokonał podstawowych obliczeń, po czym wysłał je pocztą dyplomatyczną do swojego bezpośredniego przełożonego, lorda Louisa Mountbattena. Ten bez wahania przedstawił je Churchillowi, który bardzo zapalił się do projektu i nadał mu priorytetowy status. Pyke rzucił się w wir pracy.
Plany, które zobaczył Churchill zapierały dech w piersiach. Superlotniskowiec miał mieć dwa miliony ton wyporności, długość 610 metrów, szerokość 91 metrów i wysokość 60 metrów. Na pokładzie i w hangarach pod nim miało się pomieścić 300 bombowców i myśliwców. Kadłub kolosa miał mieć grubość dwunastu metrów. Ochronę miało zapewniać 40 wieżyczek artyleryjskich z podwójnie sprzężonymi działami kalibru 5.2 cala oraz kilkaset działek szybkostrzelnych kalibru 40 mm. Napęd pochodziłby z dwóch zespołów śrub umieszczonych po 13 na każdej burcie, zasilanych osobnymi silnikami elektrycznymi.
Dla porównania – największe współczesne okręty, amerykańskie lotniskowce klasy Nimitz mają rozmiary 333 na 40 metrów, wyporność 100 tysięcy ton i zabierają na pokład 90 samolotów.
Ta pływająca forteca miała nosić nazwę HMS „Habbakuk” od imienia jednego ze starotestamentowych proroków, który w w swojej księdze napisał:
„Spójrzcie na ludy wokoło, a patrzcie
pełni zdumienia i trwogi;
gdyż Ja dokonuję za dni waszych dzieła –
nie dacie wiary, gdy wieść o nim przyjdzie”
Księga Habbakuka 1:5
Porównanie rozmiarów HMS „Habbakuk” (w środku) ze współczesnym lotniskowcem klasy Nimitz (powyżej) oraz pancernikiem klasy Iowa z czasów II Wojny Światowej (poniżej).
Geoffrey Pyke nie był pierwszym, który wpadł na pomysł wybudowania pływającej lodowej wyspy, na której mogłyby lądować samoloty. W 1930 roku niemiecki naukowiec przeprowadził podobny eksperyment na Jeziorze Zuryskim w Szwajcarii. Brytyjscy admirałowie znali tę ideę, ale rozpatrywali ją raczej w kategoriach dowcipu.
A Geoffrey Pyke postanowił ten dowcip powołać do życia.
Szybko zorientował się, że lód nie jest aż tak dobrym budulcem, jak mu się wydawało. Aby zapewnić superlotniskowcowi ochronę przed niemieckimi torpedami potrzebował czegoś znacznie trwalszego.
Z pomocą przyszedł mu Max Perutz – austriacki naukowiec, który krótko przed wojną uciekł na Wyspy przed prześladowaniami. Stworzył on materiał złożony w 86% z lodu i 14% z trocin. Ta mieszanka miała wytrzymałość żelbetu. Była odporna na urazy mechaniczne, eksplozje materiałów wybuchowych oraz topnienie. Na cześć przyjaciela Perutz nazwał nowy materiał pykretem.
Blok pykretu zanurzony w wodzie pokrywał się warstwą drewnianej pulpy, która chroniła resztę przed topnieniem. Mimo tego HMS „Habbakuk” musiałby być wyposażony w skomplikowany system chłodzący, by zapobiec stopniowemu rozmiękaniu pykretu.
Zanim przystąpiono do budowy superlotniskowca postanowiono zbudować mniejszy model na jednym z kanadyjskich jezior. Model miał rozmiary 18 na 9 metrów, ważył tysiąc ton i był wyposażony w mały, jednokonny silnik, który napędzał aparaturę chłodzącą. Całość przykryto spadzistym dachem, by na osobach postronnych robił wrażenie pływającej przystani.
Testy wypadły pomyślnie. Model pływał bez problemu, okazał się być odporny na uszkodzenia i nie topniał nawet w lecie. W dodatku zbudowało go czternastu ludzi w osiem dni.
Przy budowie zatrudniono pacyfistów migających się od służby w wojsku. Oczywiście nie powiedziano im co budują.
Pykretowy model wybudowany na kanadyjskim jeziorze i zamaskowany jako pływająca przystań.
Kanadyjczycy stwierdzili, że są w stanie wybudować „Habakkuka” tak, by był gotów już w roku następnym. Prace miały ruszyć lada dzień.
I w tym momencie zaczęły się pojawiać trudności. Okazało się, że aby uzyskać potrzebną ilość pykretu do budowy kolosa potrzeba będzie 300 tysięcy ton drewna, co poważnie nadwerężyłoby przemysł papierniczy. Ponadto mimo zastosowania pykretu jako głównego budulca niezbędne okazało się użycie 25 tysięcy ton płyt pilśniowych oraz 10 tysięcy ton stali. Bardzo kosztowny okazał się także skomplikowany system chłodzenia. Kanadyjczycy wycofali się z wcześniejszej obietnicy i stwierdzili, że żadnym sposobem nie wybudują go przed końcem 1944 roku.
Dokładne obliczenia wykazały, że maksymalna prędkość „Habbakuka” wynosiłaby zaledwie sześć węzłów, a na pokładzie musiałaby powstać mała elektrownia, by dostarczać prąd do silników elektrycznych napędzających śruby. Nie rozwiązano także do końca kwestii sterowania.
Churchill powoli tracił cierpliwość. Jego początkowy entuzjazm dla projektu wygasł i poważnie zastanawiał się nad jego wstrzymaniem.
Mniej więcej w tym samym czasie rząd Portugalii pozwolił aliantom na korzystanie z lotnisk na Azorach. HMS „Habbakuk” przestał być niezbędny dla zapewnienia transatlantyckim konwojom osłony lotniczej. Projekt zawieszono ostatecznie w grudniu 1943 roku.
W tym przypadku przepowiednia starotestamentowego proroka nie sprawdziła się.
Źródło:
Francis E. McMurtrie, Strange story of HMS Habbakuk, The War Illustrated, 12.04.1946.
Project Habbakuk, http://en.wikipedia.org Dostęp 11.01.2011
Jason Bellows, England’s Armed Iceberg of War, http://www.damninteresting.com Dostęp 11.01.2011
zwykłe złodziejstwo, powinni tego zabronic
mnie to już się nawet nie chce czytać tych super promocji i ofert Plusa…
A jest jakieś zabezpieczenie czy później hulaj dusza i nabije się kilka stówek? W heyah mam pakiet, który po wyczerpaniu po prostu zwalnia, bez obawy o dodatkowe opłaty.