Wprowadzenie
DECT – Digital Enhanced Cordless Telecommunication to system cyfrowej rozszerzonej telefonii bezprzewodowej, który pojawił się na rynku w roku 1992. DECT został zaprojektowany w celu integracji różnych technologii przesyłania danych, zarówno tych wykorzystywanych w na początku lat 90-tych, jak i tych które miały się w przyszłości pojawić. Przy zastosowaniu odpowiednich urządzeń systemy DECT umożliwiają integrację z sieciami GSM, wireless LAN, ISDN i X.25. Oprócz standardowej transmisji głosu, możliwa jest zatem również transmisja obrazu wideo, danych lub faksów. Jak dotąd najczęściej wykorzystywane są jednak funkcje transmisji głosu, a najbardziej znanymi produktami wykorzystującymi ten standard są – coraz częściej kupowane także w Polsce – telefony bezprzewodowe DECT.
Pierwszym urządzeniem wykorzystującym ten standard był NET3 – produkt firmy Olivetti wykorzystywany w sieciach bezprzewodowych wireless lan. W tym samym roku pojawił się też pierwszy telefon DECT przeznaczony do użytku domowego. Był to bezprzewodowy telefon Siemens Gigaset 900. O ile Olivetti szybko zaprzestało produkcji NET3, o tyle linia telefonów Siemensa jest nadal rozwijana.
Transmisja danych
Kiedy kupujemy nowy zestaw DECT, dostajemy w komplecie zwykle dwa urządzenia: stację bazową (base station) oraz słuchawkę (headset). Stacja bazowa jest na stałe podpięta do linii telefonicznej i pełni funkcję nadajnika wymieniającego zakodowane cyfrowo dane ze słuchawką. Schemat systemu DECT wygląda podobnie jak w sieci GSM. Stacja bazowa jest centralnym elementem piko-komórki o promieniu maksymalnym 500m, czyli takim, w którym dane transmitowane między stacją bazową a słuchawką są jeszcze w stanie dotrzeć do celu bez większych zakłóceń. W przypadku technologii DECT do transmisji wykorzystuje się pasmo 1880-1900 MHz podzielone na120 kanałów. To pozwala znacznie polepszyć jakość dźwięku oraz znacznie zredukować zakłócanie się sygnałów pochodzących ze stacji bazowych różnych abonentów lub różnych słuchawek. W przypadku gdy dochodzi jednak do interferencji sygnałów, istnieje możliwość zmiany kanału transmisji. Przez pewien czas informacja nadawana jest na dwóch kanałach, potem układy elektroniczne stacji bazowej sprawdzają, który kanał oferuje lepszą jakość i wybierają go do dalszej transmisji danych. Sytuacja wygląda podobnie w przypadku przemieszczania się użytkowników w ramach zasięgu różnych stacji bazowych. Gdy użytkownik zbliża się do stacji bazowej o silniejszym sygnale, wtedy (pod warunkiem że słuchawka posiada odpowiednie prawa dostępu) transmisja przejmowana jest przez stację o silniejszym sygnale. Użytkownik nie dostrzega przy tym żadnych zmian. Trzeba jednak dodać, że nie wszystkie systemy DECT oferują możliwość zmiany stacji bazowej w trakcie prowadzenia rozmowy. Większość domowych aparatów nie jest wyposażona w taką funkcję.
Zasięg i rozbudowa
Zasięg stacji bazowej według specyfikacji DECT wynosi maksymalnie 500m na terenie otwartym, chociaż większość producentów podaje jako maksimum odległość 300m. W przypadku korzystania z aparatu wewnątrz budynków zasięg zwykle nie przekracza 50m. Oprócz dobrej jakości dźwięku, systemy DECT oferują również stosunkowo duże możliwości rozbudowy. Standardowa stacja bazowa może obsłużyć do 12 części mobilnych, natomiast jedna część mobilna może zostać zarejestrowana w maksymalnie 10 stacjach bazowych. Oznacza to, że w przypadku korzystania z telefonu na terenie otwartym maksymalnie 6 użytkowników podpiętych do jednej linii telefonicznej może swobodnie rozmawiać na obszarze maks. 2.5 km kwadratowego. Przy wykorzystaniu specjalizowanych central abonenckich systemy DECT mogą jednak obsłużyć znacznie więcej użytkowników. Niektóre źródła podają nawet, że maksymalna liczba użytkowników systemów DECT może sięgać nawet 100.000 na kilometr kwadratowy. Oprócz połączeń do sieci stacjonarnej stacje bazowe umożliwiają często również połączenia z częściami mobilnymi lub między tymi częściami.
Począwszy od roku 1997 możliwości rozbudowy systemów DECT zwiększyły się jeszcze bardziej. GAP (Generic Acces Profile) – standard stworzony przez ETSI umożliwia rozbudowę systemów DECT również przy użyciu urządzeń pochodzących od różnych producentów. W niektórych przypadkach może się to wprawdzie wiązać z pewnym ograniczeniem funkcjonalności całego systemu (np. problemy z obsługą automatycznej sekretarki wbudowanej w stację bazową), jednak podstawowe funkcje systemu powinny działać sprawnie. Dokupując do stacji bazowej kolejną słuchawkę innej firmy możemy być zatem pewni że będzie ona poprawnie działała.
Bezpieczeństwo
Obsługa wielu użytkowników, duża liczba stacji bazowych i słuchawek na ograniczonym obszarze wymaga spełnienia odpowiednich standardów bezpieczeństwa. System DECT powinien uniemożliwiać podpięcie się niepowołanych użytkowników do linii abonenta lub przechwycenie transmitowanych danych. Specyfikacja DECT przewiduje szereg procedur zwiększających bezpieczeństwo takiej transmisji. Aby uniemożliwić niepowołanym osobom korzystanie z linii abonenta stosuje się tzw digital headset registration, procedurę rejestracji słuchawki w stacji bazowej. Jeśli kupujemy nowy zestaw telefoniczny, część mobilna jest już z reguły zarejestrowana w naszej stacji bazowej. Rejestracja wymagana jest jednak gdy dokupujemy kolejną część mobilną, lub gdy chcemy zarejestrować ją w kilku stacjach bazowych jednocześnie. Rejestracja części mobilnej wygląda następująco: Użytkownik musi podać jeden lub maksymalnie dwa kody. Pierwszy kod – PARK (Portable Acces Rights Key) – wymagany jest gdy, w zasięgu słuchawki znajduje się więcej niż jedna stacja bazowa. Kod ten służy zatem do wyboru konkretnej stacji bazowej, jest on zwykle podany na spodniej stronie części stacji bazowej i jest to unikalna maks. 15-cyfrowa liczba, która nadawana jest każdemu producentowi urządzeń DECT na świecie. Drugi kod to kod dostępu – Acces Key lub PIN. W przypadku nowego aparatu kod ten ustalany jest przez producenta (np. 4 ostatnie liczby numeru seryjnego). Użytkownik może, a nawet powinien go potem zmienić. Należy jednak pamiętać, że w przypadku zgubienia lub zapomnienia kodu dostępu jego odtworzenie możliwe jest tylko w drodze płatnej usługi serwisowej. Kod dostępu nie jest wykorzystywany jednokrotnie. Na jego podstawie przed każą próbą połączenia stacja bazowa sprawdza prawa dostępu jakie posiada dana słuchawka. Należy dodać, że sam kod nigdy nie jest transmitowany drogą radiową. Stacja bazowa wysyła najpierw do słuchawki liczbę losową nazywaną „challenge”. Słuchawka po odebraniu tej liczby tworzy, wykorzystując przy tym kod dostępu (PIN) inną liczbę (Response) i wysyła ją do stacji bazowej. Po sprawdzeniu poprawności odpowiedzi stacja bazowa umożliwia połączenie. Poznanie przez niepowołana osobę liczby losowej i odpowiedzi nie oznacza jeszcze uzyskania dostępu do linii użytkownika. Odpowiedź obliczana jest według skomplikowanego algorytmu, którego złamanie zajęłoby podsłuchującemu dosyć dużo czasu. (Niemniej jednak urządzenia do łamania takich kodów istnieją, jednak ich zakup wiąże się z dosyć dużymi kosztami).
Oprócz procedury rejestracji słuchawek w stacji/stacjach bazowych niektóre systemy DECT oferują również możliwość zakodowania samej transmisji informacji. Procedura kodowania wygląda podobnie jak w przypadku rejestracji. Oba urządzenia obliczają wspólny kod, który wykorzystywany jest potem do szyfrowania i rozszyfrowania danych.
Widziałem juz kogoś kto kupował ,,… ale czy zadowolobny?????????????????? nie wiem
ten sam tekst jest na wszystkich stronach wyszukanych przez google.
Qwa
system uzywany przez duze firmy i ma sie dobrze 🙂
czy moze ktos mi przeslac instrukcje obslugi bardzo prosze
Pamiętam zakup 4 telefonów DECT firmy Binatone latem 1996 w Badenii. Bardzo solidne wykonanie zarówno stacji bazowych, jak i słuchawek, praktycznie odpornych na upadki na twarde podłoże, a przypominających nowoczesnym, kompaktowym wyglądem telefony komórkowe GSM, czyli systemu, który wtedy był dopiero niecałe 2 lata w Niemczech. Ale co najważniejsze: słuchawki miały zasięg 500-600 m, czyli praktycznie po całym badeńskim mieście z 'matki-bazy’ w mieszkaniu na 2 piętrze samego centrum, przy 'rynku’. Po prostu genialne! Dawałem je żonie a nawet dwojgu małym dzieciom i mieliśmy ze sobą kontakt po całym osiedlu, nawet w sklepach, przedszkolu syna i gmachu podstawówki córki, dzwoniąc na numery wewnętrzne zupełnie tak, jak na telefonach komórkowych. Każdą rozmowę łączyła (oczywiście bezpłatnie, bo wewnętrznie) i transmitowała 'matka-baza’ z mieszkania, niczym prywatny BTS. Pamiętam konsternację miejscowych Niemców, dziwiących się, że sobie tak bezstresowo wisimy na 'komórkach’ (także dzieci!), ucinając długie rozmowy, podczas gdy ceny połączeń w niemieckich sieciach komórkowych były jeszcze bardzo słone! Wiedzieli, że jesteśmy polską rodziną i pewnie podejrzewali, że ukrywamy jakieś 'lewe dochody’, skoro gadamy sobie przez 'komórki’ częściej i dłużej, niż niejeden biznesmen, po prostu z byle okazji, kiedy tylko potrzeba kontaktu. Nikt jednak nie śmiał nas pytać, czy nie boimy się słonych rachunków, więc nie wyprowadzaliśmy gapiących się ciekawskich z błędu. Gdy w październiku 1996 przywiozłem je do rodziny do Polski, sieci GSM jeszcze w ojczyźnie nie było (właśnie dopiero powstawały), tylko analogowy NMT Centertela. Podobnie jak w Niemczech dzwoniliśmy między sobą, mając zasięg po całym dużym osiedlu. Tam z kolei ludzie byli przekonani, że mamy pierwsi w mieście komórki GSM! Pytali się, ile kosztują nas rozmowy. Wtedy oczywiście tłumaczyliśmy, że to tylko telefony bezprzewodowe nowego, cyfrowego systemu DECT. Nie dawano wiary tym tłumaczeniom, właśnie ze względu na wygląd słuchawek i niebywały zasięg, jak na dotychczasowe analogowe telefony bezprzewodowe! Przyznam, że kilka lat później, po roku 2000 zdażało mi się kupowaćć dla kogoś telefony DECT, oczywiście innych firm i żadne nie miały już tego zasięgu, który cechował produkty firmy 'Binatone’ zakupione latem 1996. Tyle wspomnień bezwiednego propagowania przez naszą rodzinkę telefonów bezprzewodowych systemu DECT w latach, kiedy w Niemczech były jeszcze bardzo mało znane, a w Polsce chyba jeszcze wcale.