W przeddzień rozpoczęcia Mobile World Congress w Barcelonie pokazany został pierwszy w Europie telefon z systemem operacyjnym Firefox OS – Alcatel One Touch Fire. Polska będzie go mieć jako pierwsza.
Alcatel One Touch Fire
Alcatel One Touch Fire ma ekran o przekątnej 3,5″ (HVGA), a jego sercem jest i procesor o taktowaniu 1 Ghz. /na pokładzie znajdziemy także aparat 3,2 megapiksela 256MB pamięci RAM i 512 MB pamięci wbudowanej. Smartfon obsługuje sieci 802,11 b/g/n Wi-Fi, Bluetooth 3.0, a zasilanie zapewnia bateria o pojemności 1400mAh. Alcatel One Touch Fire według geek.com, jako pierwszy kraj w Europie otrzyma T-Mobile Polska w drugiej połowie roku. Dlaczego Polska pierwsza ? Prawdopodobnie dlatego, że Firefox jest bardzo popularną przeglądarką w naszym kraju, a Mozilla ma dużo, lojalnych użytkowników w Polsce.
– To będzie bardzo atrakcyjny cenowo smartfon, z wieloma ciekawymi aplikacjami. Dzięki temu będzie atrakcyjny dla klientów, szczególnie dla młodych ludzi, z mniejszymi dochodami – powiedział René Obermann, prezes Deutsche Telekom podczas konferencji Mobile World Congress, która trwa w Barcelonie.
Alcatel One Touch Fire
Stworzony przez Mozillę i od kilkunastu miesięcy dopracowywany Firefox OS to bazujący na jądrze Linuksa mobilny system operacyjny bazujący na aplikacjach stworzonych w HTML 5. Warto dodać, że platforma ma być stosowana w najprostszych i, co najważniejsze, cechować się bardzo atrakcyjną ceną urządzeniach. Wedle zapowiedzi mają one korzystać z układów firmy Qualcomm Snapdragon. Media donoszą, że chińska firma nie chce opierać swoich urządzeń jedynie na Androidzie i Windows Phone od Microsoftu, dlatego chce zdywersyfikować platformy oprogramowania dla swoich smartfonów i reszty urządzeń przenośnych.
T-Mobile i Mozilla to firmy, których intensywne działania w obszarze innowacyjności i nowych rozwiązań technologicznych, znajdują wiele punktów wspólnych. Jednym z nich jest środowisko mobilne, kluczowe zarówno dla świata telekomunikacji i mobilnego internetu, jak i programów komputerowych.
źródło: www.geek.com
Kan
kolejna próba naśladowania ios
Nie do końca udana. Próby osiągnięcia ceny iPhone’a spaliły na panewce.
jaka cena taki produkt
ciekawe kiedy TMOBILE PL zajmie się na poważnie problemami z systemem i zasięgiem i naprawi serwis iBOA? od 6 miesięcy piszą „chwilowe problemy”! to robi się już śmieszne!
niech się pochwalą że jako piersi wprowadzają miesięczną opłatę za roczną ważność konta
System budżetowy, ale moim zdaniem ma szanse na przebicie się, może nie zdetronizuje największych graczy, ale swoją nisze powinni znaleźć, na plus, że operator wział się za promocje (w sumie im też nie na ręką dominacja, jednego wariantu czy to Android czy iOS)
I jako pierwszy operator wprowadza opłatę za roczną ważność konta. 🙂
Cannes: Muslim Tells Police 'I’m Algerian, This Street is Mine, Get Out’
Cheradenine Zakalwe
wczoraj, 16:14
After the arrest on late Thursday afternoon of an Algerian delinquent who had outraged the municipal police and made insulting remarks about France, the city of Cannes has decided to file charges in the case.
The individual concerned, 22, had a dispute with the municipal motorcycle police (whose director is Yves Darros) who were carrying out a patrol in Haddad-Simon Street around 5 pm.
The „jeune” first declared to the officials: „I am Algerian, this street is mine, get out”. Then, he made filthy remarks about the police and France.
Questioned and placed in detention, the suspect repeated his insults in the police station, before apologising and expressing regrets during a second interview by the duty service.
The police investigations also uncovered the fact that this individual, already known to the justice system, had given them a false identity and was had already been given notice to quit the national territory.
Source: NiceMatin.com ————————————————————
Spanish Police Knowingly Allowed Muslims to Commit Thousands of Crimes
Cheradenine Zakalwe
sobota, 20:31
Although pick-pocketing may seem among the more minor of the problems that Muslims contribute to the world, in its way this story is a good illustration of the age of lunacy that we are living through. The story is about an all-female pickpocketing gang
known as „Las Bosnias”. It doesn’t say specifically that they are Muslims, but they have Islamic names so I think we can assume that they are.
What’s most striking about it is that the same gang has been operating for years, as reported by the press, and known to the police, committing hundreds of crimes every month, and the police do nothing about it! Yet if someone was to say something like,”We shouldn’t let all these Muslim criminals into our country,” they would probably be arrested and imprisoned for that.
The group always acted in the same way. They moved from their place of residence, in Leganés, to the busiest underground stations, where they tried to go undetected by the police. For this reason, they pretended to be tourists or went heavily clothed. But it wasn’t just the underground they liked. They also came to big events like football matches, concerts and demonstrations, where they would use various methods to commit robberies.
The roles were well defined and divided up among the five. The leader and most experienced of the group, Raifa I., 30, is responsible for allocating the robbery areas and identifying the victims. Immediately below her is Zahida I., 36, who removes or steals the wallets. The other three women district the victim or cover their colleagues so that no one can see them.
The police explain why they are in the street despite so many arrests: they commit minor robberies without violence. „If there’s no robbery, it’s a 'zero penalty’, we can’t even detain them. For it to be a crime of robbery, and for us to be able to arrest them and take them before a judge, they have to have stolen more than 400 euros,” says a spokesman. Usually, pickpockets like this are booked, so when they are caught red-handed, they are identified and cited in a summary misdemeanour trial, which they come to if they feel like it, otherwise not. In the trial, they’ll be given a fine, which they don’t usually pay because they declare insolvency.
…In 2006, this newspaper already described how „Las Bosnias” were conducting themselves in a report on the Bus Station South, where a hundred robberies were taking place each month, 30% of them above 400 euros. The Bosnias, said this piece, „arrive in a group, start to create a scene, shouting and end up surrounding someone who doesn’t know how to get away. By the time they realise it, their wallet has been stolen”.
Source: El País
The gang has now been banned from Madrid metro stations, but still not imprisoned.
————————————————————
Strasbourg: Muslim Smashes Up Church, Leaves Koran and Muslim Prayer Carpet Inside and Writes „Allahu Akbar” on Smashed Statues
Cheradenine Zakalwe
sobota, 00:22
A 24-year-old Moroccan has been arrested in Strasbourg, suspected of having damaged statues in a church and of having placed a prayer carpet and a Koran stolen from a mosque.
Taken into custody on Thursday, the suspect has acknowledged the facts. He is going to be subjected to psychiatric examination. According to the priest of the church concerned, located in the centre of Strasbourg, he „probably” has psychological problems.
The man is suspected of having toppled around 15 statues. „He wrote 'Allah ou akbar’ [God is the greatest] in Arabic with chalk, especially underneath thet status, and placed a Koran on a pulpit,” specified the priest.
The man was exposed by officials of the Grand Mosque of Strasbourg, who noticed that several times he had stolen objects from the mosque, including the imam’s prayer carpet, indicated one of the officials of the mosque.
Source: BFM
Reply to Tim Stanley
Cheradenine Zakalwe
———————————————————— piątek, 16:48
The rebarbative article by Tim Stanley is here. Here is my reply to it.
It is your genocidal immigrationist ideology that is the true sickness. Your ideology is genocidal because it denies the existence of peoples as anything other than serfs whose identity is defined by governments based on an administrative status called citizenship. It denies the existence of peoples as anything deeper than that, in the terms recognised by the genocide convention; or, if it deigns to acknowledge their existence at all, denies them the moral right to a home of their own, where they can practise their own culture living amongst their own kind.
Wishing to live in a secure living space with others of your own kind is a core human instinct. All people on earth feel it. But only Europeans are stigmatised for expressing it. Even the alien peoples currently colonising Europe immediately form ghettos where they can live amongst their own. The Muslims systematically drive out non-Muslims to take control of specific areas. The fantasy of different peoples melding together into some delicious-tasting sludge exists only in the minds of the people who rule us and the people who minister to their interests through public information outlets (like you).
Even in the USA, the different peoples form ghettos and territories of their own. The melting pot is a fantasy. Insofar as it worked at all, it worked because the people coming together were Europeans, with broad cultural commonalities. Even to the extent that it works, it is horrific and genocidal. Why should people have to abolish their own differences, erase everything that makes them distinctive, rather than preserve them and cherish them? It is not the BNP who are the true heirs to Hitler, but you. Your ideology ultimately denies the right of European peoples to exist by denying them the right to a home of their own; and its clear practical consequence is the ever-intensifying hybridisation of Europe with Asia and Africa. It is not moral or admirable. It is institutionalised genocide.
Systems that depend on the systematic repression of the democratic will of the people, on the criminalisation of their free speech, on turning the education system into an instrument of propaganda and on across-the-board falsification of media reporting to serve political purposes attract sick people to service their interests. Sick people like you, Tim Stanley. You are the moral equivalent of those who once plied their trade for Pravda, serving the interests of a totalitarian system on behalf of its rulers.
Jak werbowano sowieckiego superszpiega?
Kategorie: Inne
2013-02-25 13:55 Robert Littell
Moskwa, sierpień 1938. Więzień przesłuchiwany przez NKWD jest wciąż wypytywany o tajemniczego Anglika…
Zatem: litera „J” w napisie „ J. Modinska” na mojej przepustce oznacza imię Jelena, które nosiła też nieżyjąca już babka ze strony matki, jedna z pierwszych kobiet komisarzy w sławnej Armii Czerwonej w czasach rewolucji. Mam trzydzieści trzy lata. Do niedawnego awansu na stanowisko analityka wywiadu pracowałam jako asystentka do spraw badań w Wydziale Drugim Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych, znanego lepiej jako NKWD. Nie, nie jestem mężatką — chyba że przyjmie się opinię starszego lejtnanta Gusakowa, że z pracą łączy mnie węzeł małżeński.
Znaczek pocztowy ZSRR z podobizną Kima Philby’ego Tak, tak, należysz do tych nielicznych, którzy pojmują, że i dla mnie była to męka pańska. Jest zrozumiałe samo przez się, że to męka dla skazańca (w tym sęk, prawda?), ale ja nigdy wcześniej nie byłam na dole, gdzie przesłuchiwano przestępców politycznych, a tym bardziej nie uczestniczyłam w przepytywaniu kogokolwiek na moment przed egzekucją. Niemal półtora miesiąca wcześniej przekazano mi siedemnaście kartonowych pudeł z aktami sprawy numer 5581 (każde pudło miało czerwone stemple „Ściśle tajne” i „Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych ZSRR”) i od tamtego czasu ślęczałam nad ich zawartością przez większość nieprzespanych godzin: były tam całe tomy sprawozdań — od Anglika albo na jego temat — sporządzonych pismem maszynowym na papierze kancelaryjnym; stosy telegramów wymienianych pomiędzy londyńską delegaturą a moskiewską centralą, każdy comiesięczny zestaw związany grubą elastyczną taśmą; oceny bona fide Anglika dokonane przez analityków, którzy pracowali nad tą sprawą przede mną. Mimo że spędzałam przy biurku po piętnaście godzin dziennie, zdołałam przejrzeć jedynie około dwóch trzecich tych dokumentów. Kiedy przystąpiłam do opracowywania wniosków, teoretycznie miałam świeże spojrzenie na sprawę i od razu natrafiłam na niekonsekwencje w streszczeniu, które przygotował mój bezpośredni poprzednik, zanim został wysłany do obozu pracy na Syberii. Szef mojej sekcji w Oddziale Piątym Wydziału Drugiego, starszy lejtnant Gusakow, towarzyszył mi jedynie do drzwi pokoju przesłuchań. Pamiętam dobrze, jak odsunął nakrochmalony mankiet i ze zniecierpliwieniem popatrzył na zegarek, który nosił po wewnętrznej stronie grubego nadgarstka.
— Macie na niego pół godziny, młodsza lejtnant Modinska. Ani minuty więcej. Nie możemy pozwolić, żeby towarzysze w krypcie czekali.
Strażnik wpuścił mnie do pomieszczenia, które okazało się pustym wąskim pokojem o wysokim suficie. Gdy tylko drzwi się za mną zamknęły, usłyszałam, jak przekręcił klucz w zamku. Pokój wypełniał silny, nieprzyjemny smród. Poranne światło barwy popiołu, ciężkie jak ołów, sączyło się przez szparę w ścianie stanowiącą okno. Wydawało mi się, że słyszę pisk hamulców tramwajów, które przystawały na placu Dzierżyńskiego przed więzieniem na Łubiance, by zabrać pracowników wracających z nocnej zmiany. W miarę jak oczy przy-zwyczajały się do panującego w pomieszczeniu półmroku, zaczynałam dostrzegać sylwetkę mężczyzny siedzącego na stołku o trzech nogach. Był wysoki, chudy, wręcz kościsty, nieogolony, zaniedbany, ubrany w porozpychaną marynarkę narzuconą na poplamioną białą koszulę zapiętą aż pod rachityczną szyję. Nad górną wargą miał rzadkie wąsy w kształcie trójkąta. Włosy na głowie wyglądały na potargane. Na jego bosych nogach dostrzegłam buty bez sznurowadeł. Poczułam ulgę, widząc, że ręce i kostki u nóg ma skute kajdankami.
Usiadłam na jedynym w tym pokoju meblu — prostym drewnianym krześle, jakie widuje się w niemal każdej przyzwoitej radzieckiej kuchni. Ponieważ więzień nie przestawał wpatrywać się w pustkę, odchrząknęłam. Zdał sobie sprawę z mojej obecności i wzruszył ramionami. Przekrzywił głowę w niezdarnym pozdrowieniu. Usłyszałam, jak wymamrotał:
— Proszę o wybaczenie.
— Słucham?
— Absolutnie się nie spodziewałem, że będę przesłuchiwany przez kobietę. Kiedy przyszli po mnie do celi, pomyślałem, że zabierają mnie na egzekucję. Ja… ja zesrałem się w spodnie. Odkąd na przesłuchaniu złamali mi nos, zupełnie utraciłem zmysł węchu, ale sądząc z wyrazu twarzy towarzyszy strażników, którzy prowadzili mnie korytarzami, przypuszczam, że cuchnę jak diabli.
Wyczuwałam, że stara się panować nad emocjami. Zobaczyłam, jak unosi skute dłonie, ale ponieważ głowę trzymał pochyloną, nie byłam w stanie stwierdzić, czy wyciera łzy z oczu, pot z czoła czy też pianę z kącików ust.
— Przykro mi z powodu waszych kłopotów. — Pomyślałam, że wyrażając współczucie, stworzę przyjaźniejszą atmosferę. — Widzę, że macie obrączkę na palcu. Czy wasza żona towarzyszyła wam, kiedy zostaliście wezwani z powrotem do Moskwy?
— Dostała polecenie, żeby ze mną wracać. Nie przypuszczała… — Więzień zakasłał. — Pogłoski o czystkach wśród wierchuszki NKWD uważała za kapitalistyczną propagandę. Powiedziała, że w żadnym razie nie musimy się bać, ponieważ jesteśmy żarliwymi komunistami, którzy nie zrobili nic złego.
— Gdzie ona teraz jest?
— Miałem nadzieję, że wy mi to powiecie.
— W protokole z waszego procesu w ogóle się jej nie wymienia.
— Którejś nocy zaraz po aresztowaniu słyszałem z odległej celi kobietę wołającą mnie po imieniu. Wydało mi się, że rozpoznaję głos żony. — Podniósł wzrok. — Pomóżcie mi, proszę.
Odwróciłam się.
— Zostaliście skazani jako wróg ludu przez trybunał specjalny. Nic nie mogę dla was zrobić.
— Naprawdę uważacie, że jestem faszystowskim szpiegiem?
— Czytałam wyrok. Przyznaliście się do współpracy z Zarządem Wywiadu Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu.
— Byłem torturowany. Biciem zmuszano mnie do zeznań. Przyznałem się, kiedy nie mogłem już wytrzymać bólu. — Zachrypniętym szeptem dodał jeszcze: — Dajcie mi przynajmniej papierosa.
Wypełnienie pokoju dymem papierosa rozwiązałoby jeden z moich problemów. Niestety, przepisy na to nie pozwalały.
— To jest zabronione — odpowiedziałam.
— W każdym cywilizowanym państwie na świecie skazaniec dostaje ostatniego papierosa — odezwał się zbolałym głosem.
Miałam ochotę zakryć usta i nos perfumowaną chusteczką i przez nią oddychać.
— Nie mamy wiele czasu — poinformowałam go.
— To znaczy, że ja nie mam wiele czasu.
— Byliście rezydentem w Londynie, kiedy Anglik został zwerbowany — powiedziałam, czytając z fiszki. — Zaszyfrowany telegram numer dwa-sześć-dziewięć-sześć do centrali w Moskwie z delegatury w Londynie, czerwiec tysiąc dziewięćset trzydziestego czwartego roku: „Zwerbowaliśmy syna wybitnego brytyjskiego arabisty, o którym wiadomo, że jest w bardzo bliskich stosunkach z Ibn Saudem, królem Arabii Saudyjskiej, i prawdopodobnie ma powiązania z najwyższymi oficerami brytyjskiego wywiadu”. Telegram jest podpisanym waszym kryptonimem: „Mann”.
Więzień szybko uniósł głowę. Wydawało się, że oczodoły zapadły mu się głębiej w czaszkę, oczy zaś robiły wrażenie dziwnie pozbawionych życia, jakby umarły w przewidywaniu śmierci. Czy to możliwe, że światło uszło z jego oczu, zanim życie uleciało z ciała?
— Dlaczego wszystko ciągle wraca do tego Anglika? — zapytał skazaniec. — Nigdy nie wysunąłem się nawet odrobinę przed szereg bez zgody centrali.
— Zgoda centrali na tę rekrutację była oparta na waszej ocenie sytuacji — przypomniałam mu.
— Na moją ocenę sytuacji miały wpływ naciski centrali, żeby werbować agentów w Wielkiej Brytanii.
— Ile razy widzieliście się z Anglikiem?
— Straciłem rachubę.
— Właściwa odpowiedź brzmi: dziewięć razy.
— Po co zadajecie pytania, na które znacie odpowiedzi? — Pokręcił ze złością głową. — Do moich kompetencji jako rezydenta, nie wspominając o tym, że prowadziłem tego Anglika, należało spotykanie się z nim w regularnych odstępach czasu. To była rutynowa procedura.
— Opiszcie go.
— Wszystkie szczegóły są w moich raportach do centrali.
— Chciałabym usłyszeć to z waszych ust.
Siedziba sowieckich i rosyjskich służb specjalnych na Łubiance w Moskwie (fot.Bjørn Christian Tørrissen/wikipedia; na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0.)
Więzień głośno wciągnął nosem powietrze.
— Ten Anglik urodził się w niewłaściwym stuleciu. Był jednym z ostatnich romantyków. Kimś więcej niż antyfaszystą. Uważał Stalina za bastion przeciw Hitlerowi, a komunizm za bastion przeciw faszyzmowi.
— Waszym zdaniem był przede wszystkim komunistą czy antyfaszystą?
— W tamtym czasie… nie zapominajmy, że zwerbowanie Anglika odbyło się w tysiąc dziewięćset trzydziestym czwartym roku… takie było podejście centrali. Podkreślano antyfaszystowską postawę międzynarodowego ruchu komunistycznego, wzywano do wspólnego frontu przeciw zagrożeniu ze strony Hitlera. Nie ma więc niczego zaskakującego w tym, że werbowaliśmy agentów, którzy kierowali się głównie potrzebą walki z faszyzmem.
— Nie zniechęciło was jego pochodzenie? Ultrakonserwatywny ojciec, który miał kontakty w Arabii Saudyjskiej? Korzenie w wyższej klasie społecznej? Elitarne wykształcenie na Uniwersytecie Cambridge?
— Zniechęciło? Wręcz przeciwnie, to właśnie jego pochodzenie zwróciło moją uwagę. Dostrzegłem możliwość wprowadzenia w życie planu długoterminowego przeniknięcia. Mieliśmy na pęczki komunistów robotników mówiących z akcentem wschodniego Londynu, mieliśmy górników z Newcastle, którzy recytowali Manifest komunistyczny na ślubach córek, ale byli bez szans na rozmowę w klubie dżentelmenów. Jak niby mieli przeniknąć do rządu albo do korpusu dyplomatycznego, albo, co jeszcze lepsze, do brytyjskiego wywiadu?
— Niemniej fakt, że to on szukał kontaktu z wami, a nie wy z nim, musiał wzbudzić podejrzenia, że jest na usługach wywiadu brytyjskiego, że został przez niego nasłany, by przeniknąć do naszych służb.
— Nie kwestionuję, że kiedy wrócił z Wiednia, zjawił się w londyńskiej siedzibie Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii…
Zerknęłam na jedną z sześciu fiszek, które trzymałam na kolanach.
— Na King Street pod numerem szesnastym.
Moja znajomość zawartości akt najwyraźniej go zaskoczyła.
— Na King Street pod numerem szesnastym, w rzeczy samej. Oświadczył, że chce wstąpić do partii komunistycznej.
Więzień dotknął jednej z wielu nielogiczności zawartych w sprawozdaniu mojego poprzednika. Powiedziałam bardzo cicho:
— To wręcz niewiarygodne, żeby człowiek, który prosto z ulicy wszedł do siedziby Komitetu Centralnego, nie został sfotografowany przez brytyjskich agentów, a potem umieszczony na liście ludzi do obserwowania. Tak było w tym przypadku. Anglik miał niewielkie szansę na przeniknięcie do organów rządowych, chyba że…
Skazaniec dokończył zdanie:
— …chyba że jego ostatecznym celem było przeniknięcie do naszych organów państwowych, żeby karmić nas dezinformacją. — Usiłował skrzyżować nogi, ale ze skutymi kostkami nie był w stanie tego zrobić. — Towarzysze z londyńskiego Komitetu Centralnego powiedzieli, że zanim będzie mógł wstąpić do Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, muszą go prześwietlić, i kazali mu wrócić za sześć tygodni. Raport z nazwiskiem Anglika trafił na moje biurko. Sprawdziłem pochodzenie tego człowieka. W Cambridge należał do Towarzystwa Socjalistycznego. Jego najbliżsi przyjaciele i wszyscy znajomi okazali się zagorzałymi lewicowcami. Zaraz po odebraniu dyplomu pojechał do Wiednia, żeby wziąć udział w inspirowanym przez komunistów buncie przeciw dyktaturze Dollfussa. Wiecie na pewno, że jego nazwisko zgłosiła do naszych organów zaufana agentka moskiewskiej centrali, Litzi Friedmann. W pierwszym raporcie opisała go jako marksistę, który uważa Związek Radziecki za centralną fortecę światowego ruchu wyzwoleńczego, a homo sovieticus za ideał, i który wierzy, że Międzynarodówka Komunistyczna poprowadzi ku lepszemu Wielką Brytanię i uzdrowi świat. Centrala wysłała mnie do Wiednia, żebym był obecny na organizowanych co dwa tygodnie spotkaniach Friedmann z jej radzieckim prowadzącym. Osobiście słyszałem, jak zgłosiła kandydaturę Anglika i sugerowała, że byłby z niego doskonały agent. Przesłuchałem ją w Londynie, jak już uciekła od Dollfussa i z Wiednia. Ponownie zapewniła mnie o antyfaszystowskim nastawieniu Anglika i jego chęci dołączenia do Międzynarodówki Komunistycznej. Centrala w Moskwie, zanim udzieliła londyńskiej delegaturze zgody na próbę zwerbowania, rozważyła wszystkie te szczegóły.
— Zgodnie z aktami sprawy numer pięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt jeden to wy osobiście zwerbowaliście Anglika.
Więzień z rozpaczą pokiwał głową.
— Zorganizowałem spotkanie na ławce w Regent’s Parku w samym środku dnia. Friedmann przyprowadziła go do mnie, gdy tylko się upewniła, że nikt ich nie śledzi.
— A potem?
Zmusił się do uśmiechu.
— Początkowo mu się wydawało, że sprawa dotyczy wstąpienia do partii komunistycznej. Poprzedniej nocy napisałem coś, co nazwałbym scenariuszem słuchowiska radiowego. Grałem rolę, którą zdążyłem doprowadzić do perfekcji. „Jeśli chcesz wstąpić do partii, to oczywiste, że przyjmą cię tam z otwartymi ramionami — powiedziałem mu. — Możesz spędzać czas na rozprowadzaniu «Daily Workera» w osiedlach robotniczych. Ale z tego, co słyszałem od Litzi Friedmann, byłoby to marnotrawstwem twojego czasu i zdolności”. Moje słowa najwyraźniej go wystraszyły. „A jakie mam zdolności?” — zapytał. „Dzięki pochodzeniu, wykształceniu, prezencji i manierom jesteś inteligentem. Możesz wtopić się w przedstawicieli burżuazji i uchodzić za jednego z nich. Jeśli naprawdę chcesz dokonać czegoś, co będzie miało znaczenie dla ruchu antyfaszystowskiego, zwykła przynależność do Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii nie jest rozwiązaniem. Tajna możliwość, jaką ci proponuję, będzie się wiązała z trudnościami, a nawet niebezpieczeństwem. Ale nagroda w kategoriach osobistych osiągnięć i dosłownego polepszenia świata ludzi pracy będzie ogromna. — Ukończyłeś Cambridge. Już sam ten fakt otwiera ci drzwi do dziennikarstwa, służb dyplomatycznych, może nawet służb wywiadowczych Jego Królewskiej Mości. Czy przyłączysz się do naszej walki z hitleryzmem i międzynarodowym faszyzmem?”
Za murami Łubianki robotnicy zaczęli używać młotów pneumatycznych, przygotowując się do kładzenia makadamowej nawierzchni. Przypomniałam sobie, co wykładowca na szkoleniu mówił o efektywności długiego milczenia w czasie przesłuchań. Gdy go wtedy słuchałam, nie byłam pewna, o co mu chodzi. Teraz to zrozumiałam. Milczenie mogło się okazać wyjątkowo korzystne w obecnej sytuacji, kiedy zaraz po przesłuchaniu więzień miał zostać odprowadzony na egzekucję. W jego interesie było podtrzymywanie rozmowy. Pamiętając o tym, nie odzywałam się słowem. Wzrok utkwiłam w obracających się rolkach taśmy urządzenia do nagrywania stojącego przy moim krześle. W miarę jak cisza się przedłużała, skazany zaczął okazywać niepokój. Wiercił się na stołku, uniósł skute dłonie i palcami jednej z nich przeczesał włosy. Kiedy w końcu przerwałam milczenie, zauważyłam, że jest mi za to wdzięczny i niecierpliwie czeka na pretekst do ponownego zabrania głosu.
Siedziba brytyjskiego Secret Intelligence Service , tzw. MI 6 (Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0.)
— Czy w chwili, gdy złożyliście mu tę propozycję, Anglik wiedział, kim jesteście? — zapytałam.
— Powiedziałem mu jedynie, że może mi mówić Otto.
— Czy wiedział, dla kogo pracujecie? Pozwólcie, że sformułuję to pytanie inaczej: czy wiedział, dla kogo rzekomo pracujecie?
Więzień skrzywił się na dźwięk słowa „rzekomo”.
— Nie byłem nowicjuszem w subtelnej dziedzinie werbowania agentów. Zachowałem odpowiedni poziom niejasności. Mówiłem o froncie antyfaszystowskim, o klasie robotniczej świata jednoczącej się przeciw wyzyskiwaczom… Ale ten Anglik miał swój rozum. Choć był zbyt powściągliwy, żeby to przyznać, mógł mieć wątpliwości, czy na pewno jestem przedstawicielem moskiewskiej centrali i Związku Radzieckiego.
— Co się stało, gdy mu zaproponowaliście, żeby dla was pracował?
— Ano stało się to, że od razu się zgodził.
— Bez wahania?
— Bez wahania, tak.
— Czy nie zdziwiło was, że nie wykazał żadnego niezdecydowania, że nie prosił o czas do namysłu, by rozważyć ryzyko, zastanowić się nad konsekwencjami takiej decyzji?
— Odwołałem się do awanturnika, który w nim tkwił, podobnie jak do idealisty. Zachęciłem go do skorzystania z okazji i włączenia się w realizację bolszewickiego planu zmierzającego do narzucenia proletariackiego porządku kapitalistycznemu chaosowi. Zaoferowałem mu życie niepozbawione sensu, co było jednym z motywów, które i mną kierowały, gdy zgodziłem się pracować dla centrali. Niewykluczone, że i wy, dołączając do nas, myśleliście podobnie. Patrząc wstecz na to pierwsze spotkanie w Regent’s Parku, nadal nie jestem zaskoczony tym, że Anglik pokiwał energicznie głową na zgodę.
W nadziei, że uniknę kolejnych najwyraźniej starannie przygotowanych wypowiedzi, postanowiłam sprowokować więźnia.
— Z punktu widzenia centrali rekrutacja tego Anglika musi być postrzegana jako scenariusz o wiele czarniejszy Jakim cudem Anglik może być wiarygodnym agentem, skoro człowiek, który go zwerbował, jest skazany za szpiegostwo na rzecz Niemiec?
Szybko zaripostował:
— Wasz tok myślenia bardzo przypomina psa goniącego własny ogon.
— Jak śmiecie obrażać czekistkę!
Wydawało się, że mój wybuch go bawi.
— Ktoś, komu za chwilę wpakują w podstawę czaszki kulę dużego kalibru, nie przejmuje się specjalnie tym, że uraził czekistkę.
Postarałam się zrozumieć jego punkt widzenia i doszłam do wniosku, że nic nie zyskam, grając obrażoną.
— Nie odpowiedzieliście na moje pytanie — odezwałam się obojętnym tonem. — Byliście nie tylko londyńskim rezydentem NKWD i prowadzącym Anglika, lecz także zdrajcą ojczyzny. Wasz poprzednik w londyńskiej delegaturze, Ignatij Reiss, kryptonim „Marr” który również opowiadał się za Anglikiem, zdradził ojczyznę i został stracony. A kolejny prowadzący Anglika… — przerzucałam fiszki, aż znalazłam tę, której szukałam — Aleksander Orłów, kryptonim „Szwed”, uciekł w zeszłym miesiącu na Zachód…
— Szwed uciekinierem!
— Naprawdę nazywa się Lejba Feldbin. Jest Izraelitą. Zniknął z placówki na południu Francji.
— Orłów był uczciwym bolszewikiem. Walczył w czasie rewolucji. Potem służył w Armii Czerwonej na polskim froncie. Towarzysz Dzierżyński osobiście wciągnął go do służby wywiadowczej. Jeśli wydaje się, że Orłów uciekł, rozważcie możliwość, że bierze udział w operacji, która ma na celu zmylenie służb wroga za pomocą dezinformacji.
— Nie muszę mówić, że skonsultowałam się z przełożonymi. Ta ucieczka nie była częścią żadnej operacji centrali. Orłów wiedział, że Anglik został zwerbowany przez nasze NKWD, gdyż wiele raportów z terenu przechodziło przez jego ręce. Mimo to, w chwili gdy rozmawiamy, Anglik nie jest jeszcze aresztowany. Fakty mówią same za siebie.
Skazaniec zgarbił się na stołku, jakby uszło zeń powietrze, i z niedowierzaniem pokręcił głową.
— Nie bierzecie pod uwagę powodzenia misji Anglika w Hiszpanii w czasie wojny domowej.
— Kiedy został wysłany do Hiszpanii pod przykrywką brytyjskiego dziennikarza, jego zadaniem był zamach na faszystowskiego przywódcę Franco. Nic dziwnego, że nie podjął nawet najmniejszej próby wykonania rozkazu. Zostaliście przecież zdemaskowani jako niemiecki szpieg, a ponieważ Niemcy popierają Franco i jego nacjonalistyczne wojsko, słaliście do centrali telegramy, w których tłumaczyliście fiasko Anglika w realizacji zadania.
— Ten rozkaz był niedorzeczny. Anglik został wyszkolony jedynie do zbierania informacji wywiadowczych. Intuicja i umiejętności wymagane do klasycznego szpiegostwa nijak się nie mają do mokrej roboty. Nie mówiąc o tym, że było nie do pomyślenia, by uzbrojony cudzoziemiec mógł choć zbliżyć się do Franco, a co dopiero zabić go i uciec! Gdyby zamachowiec został schwytany, zapewne by się przyznał, że jest radzieckim agentem. Zarówno Niemcy, jak i Włochy, gorliwie popierające Franco, mogłyby wypowiedzieć Związkowi Radzieckiemu wojnę. Tylko ktoś zupełnie pozbawiony kontaktu z rzeczywistością był w stanie wydać taki rozkaz.
Trzymałam w ręku właściwą fiszkę, ale nie musiałam naet na nią patrzeć, by zacytować jej treść.
— Rozkaz pochodził od towarzysza Stalina, który stwierdził, że jeśli tylko wyeliminuje się faszystowskiego przywódcę Franco, nacjonalistyczne armie wraz ze swymi katolickimi poplecznikami natychmiast się załamią, a wtedy zatriumfują zwolennicy republiki.
Wąski pokój zdążył już się wypełnić światłem dziennym. Widziałam, że więźniowi drżą usta. Po chwili powiedział:
— W ciągu tych lat, które upłynęły od chwili zwerbowania, Anglik przekazał nam mnóstwo prawdziwych i cennych informacji.
— Oczywiście, że przesyłał nam prawdziwe informacje. Infiltrujący agenci muszą tak robić, żeby się uwiarygodnić i przygotować odbiorcę na kupowanie wtrącanych do raportów zafałszowań. Wy jako agent niemieckiego wywiadu dostarczaliście centrali prawdziwych danych o formacjach bojowych Wehrmachtu i ich uzbrojeniu, żeby dzięki temu skuteczniej przemycić pewną liczbę informacji nieprawdziwych.
— Podajcie mi przykład choć jednego fałszu, jaki przekazałem.
Wzruszyłam ramionami. Ta rozmowa zaczynała prowadzić donikąd.
— Ręczyliście za Anglika i podawaliście jako prawdziwe informacje, które on umieszczał w sporządzanych dla was raportach.
Zebrałam fiszki, na których zapisałam pytania. Więzień to zauważył.
— Nie odchodźcie, na miłość boską! — wydyszał. — Muszę z wami rozmawiać, jak długo się da.
— Dostałam pół godziny…
Z kieszeni marynarki wyjął książeczkę z zapałkami.
Siedziba brytyjskiego The Security Service, tzw. MI 5 (na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0.)
— Na wewnętrznej stronie napisałem krótką wiadomość dla towarzysza Stalina. Jeśli mu ją przekażecie, jeszcze nie będzie dla mnie za późno. On na pewno pamięta Teodora Stiepanowicza Maly’ego, przypomni sobie moją lojalną służbę partii w czasie rewolucji, moje poświęcenie dla kraju. Każe sędziom zrewidować wyrok.
— Więźniom nie wolno korzystać z ołówków. — Poczułam się zmuszona powołać na ten przepis. — To poważne naruszenie regulaminu i może mieć dla was surowe konsekwencje.
Skazany, szurając nogami, przysunął się do mnie ze stołkiem. Nie spuszczałam wzroku z książeczki z zapałkami, którą trzymał w dłoni.
— Jesteście moją jedyną nadzieją — wyszeptał.
Z zażenowaniem przyznaję, że na chwiejnych nogach ruszyłam w kierunku drzwi. Niewyraźnie pamiętam, że lekko w nie zastukałam. Poczułam ulgę, gdy usłyszałam odgłos przekręcanego w zamku klucza. Drzwi się otworzyły. Napełniłam płuca zatęchłym powietrzem korytarza. Starszy lejtnant Gusakow stał tam z towarzyszami, którzy przyszli z krypty — tępymi bysiorami w poplamionych skórzanych fartuchach założonych na mundury NKWD. Palili grube, ręcznie skręcone papierosy. Mój widok zupełnie ich zaskoczył.
— Zabierzcie ją — wymamrotał jeden z nich. — To nie miejsce dla kobiety.
Drugi towarzysz, niski, z ogoloną na łyso głową, powiedział, rżąc przy tym:
— Chyba że jest skazana na najwyższy wymiar kary.
Pozostali towarzysze odwrócili wzrok, skonsternowani.
Starszy lejtnant Gusakow kiwnął energicznie głową i ruszył w kierunku windy.
— Czy Maly był w stanie rzucić trochę światła na nielogiczności streszczenia waszego poprzednika? — zapytał natarczywie, gdy szłam obok niego. Zatrzymał się gwałtownie. — Anglik… po czyjej jest stronie?
— Z dowodów, które widziałam do tej pory, wynika, że jest brytyjskim agentem — odparłam. — Skazany nie powiedział nic, co by mnie przekonało, że jest inaczej.
Powyższy tekst pochodzi z książki Robert Littella pt. „Młody Philby”.
Autor: Robert Littell
Tytuł: „Młody Philby”
Tytuł oryginału: Young Philby
Język oryginału: angielski
Przekład: Krzysztof Obłucki
Oprawa: broszurowa
Format: 145×235 mm
ISBN: 978-83-7392-411-6
Wydanie: I
Data wydania: luty 2013
Ilość stron: 272
Cena: 29.00 zł
Kup ze zniżką na stronie Wydawcy!
Will you choose to do it live?
Seth Godin
dzisiaj, 10:59
The answer isn’t obvious, and it’s certainly not for every career or every brand. I spend a lot of time wrestling with this very question.
Let’s start with live music, the most familiar example of 'live’:
The live performance isn’t guaranteed: it might not work, the performance might be sub-par
It costs more, often a lot more, to attend
It only happens when the creator decides to make it available
The audience is part of the process, in many ways co-creating the work
Amplified live music always lower fidelity than the album
Pre-recorded music is perhaps 500 times more popular than live music, for these and other reasons. Five hundred!
The Grateful Dead made live music. Steely Dan didn’t. The Beatles started very much with live but ended up exclusively with polished, packaged perfection.
Of course, live music is more likely to create something that we talk about, years later. Because it’s scarce and risky.
The questions that are asked and the decisions you make to produce a fabulous live interaction have very little to do with the quality concerns and allocations you’ll make to produce something that scales and lasts. Confusing the two just frustrates all involved.
When you buy an HP printer, you’re buying a product, an industrialized artifact. Visit the Apple Store, and suddenly there’s a live element—one bad genius can ruin your entire experience. Zappos figured out how to turn online shoe-buying into a live performance by encouraging people to call and interact. Twitter is live, an online PDF is not. Every day this blog flies without a net, typos and all.
Consultants do most of their best work live (asking questions, innovating answers) while novelists virtually never do their work live.
For the creator, live carries more than a whiff of danger. For the perfectionist, the luxury of editing and polishing is magical. And for the consumer, the reliability and sheen of the pre-tested product provides a solace that she just can’t get from the dangerous, risky business of consuming it live.
Some non-profits spend their time seeking out the tested, perfect scalable solution–not live. Others do their work in the moment, in the field, live.
The fork in the road is right here. Taking your work live is energizing, invigorating and insanely risky. You give up the legacy of the backlist, the scalability of inventory and the assurance of editing. It’s an entirely different way of being in the world. Scale and impact can certainly come from creating your best work and sharing it in a reliable way. On the other hand, if you’re going to be live, then yes, do it live. ———————————————–
Understanding internet genius
Seth Godin
wczoraj, 22:54
The media has changed, forever, and of course that means that what it takes to be labeled a genius has changed as well.
Here’s a page I built about Joni Mitchell and three people who have made an impact in the post-LP, interactive, connection economy.
Real-time news is neither ———————————————–
Seth Godin
wczoraj, 11:17
The closer you get to the event itself, the more it costs to find out what’s going on. A week or a month or a year after the fact, the truth (or as close as we can get) is nearly free. Finding out that same truth mere seconds after it happens is costly indeed.
Want to know what the crime rate in Scarsdale was like on January 1? You can look that up instantly. Want to know what it was three seconds ago? A lot more difficult.
Mike Bloomberg became the richest man in New York by selling traders just fifteen seconds head start on the data they needed. Fifteen seconds costs thousands of dollars a month per trader. But in most cases, what we get online is not actually in real-time and it’s not news, either.
Getting ever closer to the first moment is expensive in other ways. It might cost you in boredom, because watching an entire event just to see the good parts takes time, particularly if there’s no guarantee that there will even be good parts.
It might cost you in filtering, because the less you’re willing to wait, the more likely it is that you’ll see news that’s incorrect, out of context or not nearly as valuable as it appears.
When journalists, analysts and pundits are all racing to bring you the 'news’ first, you get less actual news and more reflexive noise. Go watch an hour of cable news from a year ago… what were they yelling about that we actually care about today?
And, it turns out, the five minute head start you got from watching that news live has no real value to make up for all the costs that go with it.
On the other hand, if you can figure out how to bring actual, interesting, useful breaking 'news’ to those that will pay for it, you can provide quite a profitable and beloved service.
In the last ten years we’ve redefined breaking news from „happened yesterday” to „happened less than fifteen seconds ago.” The next order of magnitude will be prohibitively expensive and (most of the time) not particularly useful. Better, I think, to hustle in the other direction and figure out how to benefit from well-understood truth instead of fast and fresh rumor. ———————————————–
Hooked on hacking life
Seth Godin
sobota, 11:27
Perhaps you can quote the GTD literature chapter and verse, understand lean and MVP and the modern meeting standard. Maybe you now delete your emails with a swipe. It’s possible you’ve read not just this blog but fifty others, every day, and understand go to market strategies and even have a virtual assistant to dramatically increase your productivity.
That’s great. But the question remains, „what have you shipped?”
You’re saving a ton of time, freeing yourself up to… do what, precisely?
The productivity industry doesn’t do this work to entertain us. They’re trying hard to help you get more done better. Emphasis on done.
Striving to get smarter, better and faster helps us create our future. The risk is that merely collecting, trading and discussing the tools turns into the point.
It’s possible that your next frontier isn’t to get more efficient, it’s to get more brave.
———————————————– Actually, it goes the other way
Seth Godin
piątek, 11:40
Wouldn’t it be great to be gifted? In fact…
It turns out that choices lead to habits.
Habits become talents.
Talents are labeled gifts.
You’re not born this way, you get this way.
———————————————– Dripping and syncing the buzz
Seth Godin
czwartek, 11:00
In launching an entire seasion of House of Cards at once, Netflix made a mistake (fwiw, I haven’t seen it):
Buzz is a function of both interest and timing. If 100 people talk about something over the course of a week, it pales in comparison to 100 people talking about something right now. Conversations beget conversations. The next big thing, the it girl, the one of the moment–most buzz is meta-buzz, talk about the talk. Think about it… Superbowl buzz is almost entirely about the buzz, not about the game. It’s the sync that matters.
HBO understands this, and used shows like the Sopranos to build sub*****ions. The day after each episode, people at work would talk about what happened the night before. Not two days later, or four days later, but the very next day. If you didn’t watch or didn’t have HBO, you felt left out. So what they were selling a decade ago was the feeling of not being left out. (It works in Norway too).
Today, of course, we don’t wait for work the next day. We talk about it now. And the mistake Netflix made was that they didn’t drip. They didn’t queue it up for their viewers, didn’t coordinate and sync the buzz. In short: they didn’t tell you WHEN to talk about it. If „spoiler *****” comes up too often, then we’re afraid to speak and afraid to listen (depending on where we are in the viewing cycle).
Participating in buzz is fun. While mass marketers often try to manipulate their customers into buzzing in a way that benefits them, most of the time, we’re glad to be doing it, glad to be part of something with excitement and energy. The Kony video spread largely because it was already spreading. The buzz led to more buzz, and we didn’t want to be left out.
It takes guts and discipline to patiently coordinate the buzz, to avoid blurting out everything you have to say all at once. But that’s what your audience wants from you. When trust and awareness build over time (it rarely happens magically, just when you need it), you have the ability to put new ideas and new discussions in front of the people waiting to not just hear them, but tweak them and spread them and make them their own.
———————————————– Should you work for free?
Seth Godin
wtorek, 17:40
That depends on what you mean by „work” and by „free.”
Work is what you do as a professional, when you make a promise that involves rigor and labor (physical and emotional) and risk. Work is showing up at the appointed time, whether or not you feel like it. Work is creating value on demand, and work (for the artist) means putting all of it (or most of it) on the line.
So it’s not work when you indulge your hobby and paint an oil landscape, but it’s work when you agree to paint someone’s house by next week. And it’s not work when you cook dinner for friends, but it’s work when you’re a sous chef on the line on Saturday night.
And free?
Well, you’re certainly not working for free if you get some cash at the end of the night. But what about a nine-minute segment on 60 Minutes about your new project, or a long interview with Krista Tippet on her radio show? Should you get paid for that?
Clearly not. Not if you think you’ll be able to turn that platform into positive change, into increased trust, into something that moves you forward.
[As more of us work with abundant ideas, not scarce resources, the question comes up more often. I’m not delving at all into the idea of donating your work to a cause you believe in. That’s not a selfish calculation, it’s a generous one, and I’m all for it, but do it for that reason. Because paying your work forward is the right thing to do.]
Harlan Ellison is gifted, inspired and entertaining, particularly in this video. But his profane refusal to work for free confuses work-for-money with work-for-actually-valuable-attention. (In his case, he’s right, the attention on the DVD had no real value to him. Yes, they could pay for that–but see the point about positive externalities, below.)
Of course, many people who would have you work for free value attention far differently than you or I might. No, writing a guest blog post for a little blog is probably not valuable enough to you. No, designing a logo for the zoo for free is probably not valuable either. And the argument that it is valuable (it’s good for your portfolio!) is inevitably selfish and irrational. The lions get their food, the vets get paid and even the guy selling peanuts doesn’t do it for free…
On the other hand, for a long time it made perfect sense for opinion leaders without big blog followings to write (for 'free’) for the Huffington Post. And there’s still a line of people eager to write for the New York Times op ed page, not for the money. And if Oprah calls, sure, answer her, even though her show isn’t what it used to be.
The more generous you are with your ideas, and the more they spread, the more likely it is your perceived value goes up.
There are double standards all over the place here. There was a national kerfuffle (from people who should be doing something more productive) about Amanda Palmer giving musicians a chance to practice their hobby or voluntarily gain exposure, but no one complains about all the showcases and music festivals that don’t pay musicians a penny. There’s a law against having interns do work that ought to be paid for, but college football players give up their health and their time to participate for free in a billion-dollar industry…
Positive externalities are one of the magical building blocks of the web. When the work you do creates useful side effects (like the smell wafting from the bakery down the street), it’s not only selfish to prevent others from partaking, it’s actually stupid. The infrastructure we all depend on only works because we’ve made it easier than ever for ideas to spread and be shared. That’s different, though, from bespoke work and live work and risky work on demand.
The challenge of this calculus is that it keeps changing–the landscape changes and so does your work. When I started my professional speaking career fifteen years ago, not only did I speak for free, my company even paid money to sponsor events so I could speak for free. When TED offered me a chance to speak for free, years later, I took it, because, in fact, the quality of the audience, the attention to detail and the chance to make an impact all made it worth it. But when SXSW, a corporation that makes millions of dollars a year, offers me a chance to be a speaker, pay my own way and hope to get some attention from their very overloaded audience, it’s easier for me to say, „free makes no sense here.”
Some of the factors to consider:
Do they pay other people who do this work? Do their competitors?
Am I learning enough from this interaction to call this part of my education?
Is this public work with my name on it, or am I just saving them cash to do a job they should pay for?
If I get paid, is it more likely the organization will pay closer attention, promote it better and treat it more seriously?
Do I care about their mission? Can they afford to do this professionally?
Will I get noticed by the right people, people who will help me spread the word to the point where I can get hired to do this professionally?
What’s the risk to me, my internal monologue and my reputation if I do this work?
If you’re an up-and-coming band building an audience, then yes, free, free, free. It’s always worth it for you to gig, because you get at least as much out of the gig as the organizer and the audience do. But when you’ve upped and come, then no, it’s not clear you ought to bring your light and your soul and your reputation along just because some promoter asked you to.
Here’s the heart of it: if you’re busy doing free work because it’s a good way to hide from the difficult job of getting paid for your work, stop. When you confuse busy for productive, you’re sabotaging your ability to do important work in the future. On the other hand, if you’re turning down free gigs because the exposure frightens you, the same is true… you’re ducking behind the need to get paid as a way to hide your art.
[Thanks to Steve for the push. And to Jessica for the flow chart. Both of which they did for free. Because it wasn’t really work and it wasn’t really free.]
———————————————– Destabilizing the bullying power structure
Seth Godin
wtorek, 11:54
Bullies aren’t welcome. For every bully, there are a dozen or a hundred workers/kids/individuals that would prefer not to be bullied. Given these overwhelming odds, how do bullies continue to get away with it?
Bullying is what happens when an individual with power exercises that power against people who don’t fit in. By threatening to expose or harm or degrade the outlier, the bully reinforces the status quo in a way that increases his power. [Physical bullying is a different phenomenon… I’m mostly writing here about emotional bullying.]
„I will punish you because you don’t fit in, and I will continue to punish you until you do.”
Bullying persists when bureaucracies and hierarchies permit it to continue. It’s easier to keep order in an environment where bullying can thrive (and vice versa), because the very things that permit a few to control the rest also permit bullies to do their work. The bully uses the organization’s desire for conformity to his own ends.
At the fabulous lab school in Manhattan, they’re making huge progress at undoing this problem. A recent assembly (organized and run by students and volunteers) was created around weirdness, fear and most of all, „owning it.” (The adults in these videos were only 10% as honest and risk-taking as the kids that stood up on stage. The kids talked about physical and mental disabilities, lifestyle choices and the things that made them sing).
When students are given permission to be their best selves, they take it, just as you and I would like to. Because, it’s true, we are all weird. When there isn’t a race to fit in the most, bullying those that don’t fit in loses much of its power.
This is incredibly brave and risky for those in charge. It involves trusting people to become something wonderful, as opposed to insisting that they fit in at all costs.
We’re all a lot weirder than we’d like the world to know. Given the chance, we can share that weirdness and run with it. It’s our best shot at a world with art, and a world without bullies. (More here, but even better, go do this in your organization…)
Weird shirt
———————————————–
Planting, harvesting and your fair share
Seth Godin
18 luty, 11:00
When there is scarcity, we worry a lot about getting our fair share—what goes to him doesn’t go to me. The harvest becomes fraught with danger and competition.
When we worry more about planting, though, sharing the harvest gets a lot less complex.
Plant enough seeds and the scarcity eases. In fact, if you plant enough, you’ll never have to think twice about the harvesting.
Blogibossa.pl
Nate Silver o prognozowaniu
Autor: Trystero | Tagi: Authors at Google, Nate Silver, ocena jakości prognoz, prognozowanie | 2013.02.22
Nate Silver, statystyk i analityk, autor książki The Signal and the Noise: Why So Many Predictions Fail-but Some Don’t, który zdobył medialną sławę trafnymi prognozami wyników ostatnich wyborów w USA spotkał się pod koniec 2012 z pracownikami Google w ramach serii Authors at Google.
Uwagi Silvera dotyczyły prognozowania, ale także komunikowania prognoz i interpretowania prognoz, w sensie ogólnym a nie prognozowania rynków finansowych, jednak inwestorzy mogą znaleźć w nich kilka pożytecznych spostrzeżeń, które mogą wykorzystań na rynku finansowym.
Najbardziej zainteresował mnie problem oceny jakości prognoz i warsztatu prognostycznego. Silver zwraca uwagę na fakt, że w dziedzinach gdzie występuje duża liczba obserwacji (na przykład: prognoza pogody) sensowną formą sprawdzenia jakości prognoz jest sprawdzenie jak dobrze są skalibrowane. Prognoza jest dobrze skalibrowana jeśli przy prognozie 80% prawdopodobieństwa deszczu, deszcz pada mniej więcej w 4 na 5 przypadków.
Silver zauważa, że niewiele systemów prognostycznych generuje wystarczającą do statystycznej oceny jakości prognoz liczbę obserwacji. Dotyczy to prognoz politycznych ale także prognoz finansowych. W interesującym projekcie badawczym prowadzonym przez CXO Advisory Group oceniani eksperci rynkowi wygenerowali od kilkudziesięciu do około 300 prognoz. Myślę, że podobny problem występuje w przypadku wszystkich analityków rynku finansowego.
Silver uważa, że w takiej sytuacji większy sens niż ocena sprawdzalności prognoz może mieć ocena procesu prognostycznego. Podobną postawę przyjąłem przy ocenie raportów analitycznych czy komentarzy rynkowych, także tych publikowanych na blogach. Nie interesują mnie prognozy, rekomendacje i ceny docelowe. Zwracam uwagę na proces, w tym przypadku, wartość informacji i ich interpretację, które doprowadziły do sformułowania prognozy czy rekomendacji. Jeśli w raporcie czy komentarzu znajdują się informacje, które wydają się mi istotne, a do których sam wcześniej nie dotarłem lub nie zinterpretowałem w zaproponowany przez autora sposób, to uznaję jego pracę za wartościową dla mnie.
Jednym z zagadnień, które porusza Silver jest kwestia wewnętrznych sondaży sztabu wyborczego Romneya i informacji przekazywanych przez sztab Romneya mediom. Wspomniane sondaże i komunikaty do samego końca wskazywały na zwycięstwo Republikanina w wyborach, w których odniósł raczej dotkliwą porażkę.
Silver podkreśla, że trudno jednoznacznie stwierdzić jak optymistycznie patrzyli na szanse wyborcze kandydat i jego sztab ponieważ to co przekazywano mediom mogło diametralnie różnić się od realnych poglądów. Trudno jest prowadzić kampanię wyborczą z przeświadczeniem, że stoi się na straconej pozycji i przekazywać mediom informacje, które negatywnie wpłyną na zaangażowanie pracowników kampanii. Nie ma polityka, który gdy po zaciętej walce szala zwycięstwa zdecydowanie przychyliła się na korzyść konkurenta, na kilka dni przed wyborami powie mediom coś w rodzaju „dzielnie walczyliśmy ale wiadomo już, że nie mamy szans na wygraną”.
Silver podkreśla, że konsumenci informacji muszą odróżnić prognozy od działań marketingowych i nie mogą mieć pretensji jeśli ich opinia, którą oparli na informacjach marketingowych okazała się błędna. Ta zasada może okazać się przydatna przy interpretowaniu medialnych wystąpień prezesów spółek, w których wypowiadają się o sytuacji spółki czy ewentualnej podwyżce ceny w ogłoszonym wezwaniu. Inwestorzy mogą zadać sobie pytanie: czy prezes mógł w ogóle powiedzieć coś innego?
Autor zauważa także, że wiele prognoz dotyczących przyszłości organizacji, tworzonych przez pracowników organizacji (czy to sztabu wyborczego czy spółki giełdowej) będzie optymistycznie skrzywionych z powodu wewnętrznej presji – nikt nie chce być posłańcem przynoszącym złe wieści bo ludzie nie lubią takich posłańców. Wiele organizacji jest więc niezdolnych do autokrytycyzmu i samo-refleksji i jest to jeden z powodów rozwoju sektora firm doradczych.
Silver dużo uwagi poświęca temu jak media obchodzą się z prognozami i tego jak ich autorzy mogą wziąć to pod uwagę. Zdaniem statystyka media są w stanie operować w dwoch scenariuszach
50/50 a więc nic nie wiadomo, wszystko jest możliwe
posprzątane, sprawa jest jasna, nie ma wątpliwości
Dlatego prognozy Silvera, który na krótko przed wyborami dawał Obamie 80% szans na zwycięstwo (prediction markets sugerowały 70%-80% prawdopodobieństwo zwycięstwa Obamy), media przyjęły jak obstawianie w ciemno zwycięstwa Obamy gdy dominującą, choć całkowicie fałszywą, narracją medialną była „walka łeb w łeb”. Tymczasem 80% szans na zwycięstwo oznaczało, że w aż jednej piątek uwzględnianych przez Silvera scenariuszy Obama przegrywał.
Mimo to Nate Silver uważa, że przy ogłaszaniu prognozy bardzo ważne jest komunikowanie niepewności i podawanie, jeśli jest dostępny, marginesu błędu. Zasada ta dotyczy także interpretowania prognoz i podkreślam jej znaczenie przy analizowaniu raportów makroekonomicznych: na przykład raportu z rynku pracy czy raportu o zmianie PKB.
Silver dodaje kontrowersyjne spostrzeżenie: ostrzega, że zbyt intensywne komunikowanie niepewności prognozy może doprowadzić do tego, że jej odbiorcy ją zignorują. Ten problem staje się kwestią życia i śmierci w przypadku komunikowania prognoz o nadejściu huraganu ale przed podobnym dylematem stają analitycy na rynku finansowym. Analitycy z jednej strony muszą komunikować oczywistą niepewność ich prognoz a z drugiej strony zdają sobie sprawę, że nie będą poważnie traktowani jeśli nie będą brzmieli wystarczająco pewni siebie.
blogbiszopa.pl
25
lut
Trafalgar – ostatnia bitwa żaglowców
Zatoka Kadyksu, 21 października 1805 roku, godzina 11:30.
– Lordzie admirale!
Niewysoki mężczyzna w galowym mundurze przeszedł na dziób HMS „Victory”.
– Co się dzieje, panie Hardy?
– Proszę tam spojrzeć!
Kapitan Thomas Hardy podał mu lunetę i wskazał ręką kierunek. Admirał Horatio Nelson chwycił ją lewą dłonią i zbliżył do zdrowego oka. Na horyzoncie, w świetle iberyjskiego słońca widać było rząd sylwetek okrętów. Płynęły szykiem liniowym na północ. Admirał Nelson zaczął je liczyć.
Jeden, dwa, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia… Dość! To nie ma sensu – i tak wiadomo, że to cała flota sprzymierzonych. A przynajmniej jej lwia część.
Wreszcie!
Najsłynniejszy admirał Royal Navy uśmiechnął się pod nosem. Jego taktyka przyniosła skutek – wywabił lisa z nory. Teraz pora go ustrzelić. Przywołał do siebie oficera sygnałowego.
– Panie Pasco, proszę wywiesić wiadomość dla reszty okrętów: „Anglia oczekuje, że każdy człowiek wypełni swój obowiązek”.
Na początku XIX wieku dwa mocarstwa – Francja i Wielka Brytania zwarły się w klinczu. Napoleon rządził kontynentalną Europą, jednak na morzach panowali Brytyjczycy, którzy blokowali francuskie okręty w portach i kontrolowali morskie szlaki handlowe. Napoleon marzył o dokonaniu inwazji na Wielką Brytanię, ale najpierw musiał pokonać wszechmocną Royal Navy.
Brytyjczycy zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa i wprowadzili ścisłą blokadę francuskich portów. Jednak ich najsłynniejszy admirał – zwycięzca spod Abukiru i Kopenhagi Horatio Nelson był innego zdania. Uważał, że blokada portów powinna być luźna, tak, by wywabić francuskie okręty na pełne morze i w walnej bitwie posłać je na dno, a wraz z nimi marzenia Napoleona o inwazji na Wyspy. Zastosowana przez niego taktyka okazała się słuszna.
Latem 1805 roku Napoleon porzucił myśl o inwazji na Wielką Brytanię i zwrócił swoją uwagę na Austrię. W tym samym czasie Brytyjczycy posłali ograniczony kontyngent wojskowy pod dowództwem generała Craiga na Sycylię, by zagrozić południowym flankom przeciwnika. Napoleon rozkazał swojej flocie stacjonującej w Kadyksie udać się na Morze Śródziemne, by wesprzeć desant 4000 żołnierzy koło Neapolu. Chciał w ten sposób powstrzymać Brytyjczyków i zapewnić sobie swobodę podczas operacji w Austrii.
Dowódcą połączonej floty francusko-hiszpańskiej był doświadczony admirał Pierre-Charles Villeneuve. Miał już kiedyś okazję spotkać się w walce z Nelsonem. Podczas Bitwy pod Abukirem w Egipcie w 1798 roku jego okręt „Guillaume Tell” był jednym z zaledwie dwóch, które wymknęły się z rzezi, jaką urządziły francuskiej flocie okręty Nelsona.
Admirał Horatio Nelson. Był pozbawiony prawego ramienia – stracił je podczas walki o port Santa Cruz na Teneryfie w 1797 roku. Nie widział także na prawe oko – stracił w nim wzrok wskutek uderzenia odłamkiem podczas ataku na miasto Calvi na Korsyce.
Wczesnym rankiem konwój 33 okrętów francuskich i hiszpańskich wyszedł z portu w Kadyksie kierując się na południe, ku Cieśninie Gibraltarskiej. Na czele płynął „San Juan de Nepomuceno”, a szereg zamykał „Neptuno”. Majtek na bocianim gnieździe francuskiej fregaty „Hermione” zauważył brytyjskie okręty na zachód od konwoju i kodem sygnałowym powiadomił o tym admirała Villeneuve. Ten zamiast kontynuować rejs ku cieśninie zdecydował się na powrót do Kadyksu. Szyk floty sprzymierzonych uległ odwróceniu. Teraz na czele płynął „Neptuno”, a konwój zamykał „San Juan de Nepomuceno”. Miej więcej w środku płynął „Bucentaure” z admirałem Villeneuve na pokładzie. Manewr zawrócenia zajął Francuzom i Hiszpanom około dwóch godzin i wywołał pewne zamieszanie. Szyk zamiast prostej linii przypominał teraz raczej łuk.
Nelson zamierzając prostopadle uderzyć we flotę sprzymierzonych od zachodu ustawił swoje okręty w dwóch kolumnach. Lewa składała się dwunastu okrętów, a na jej czele płynął HMS „Victory” z Nelsonem na pokładzie. Prawą, złożoną z piętnastu jednostek prowadził HMS „Royal Sovereign” pod dowództwem admirała Cuthberta Collingwooda.
Taki plan miał na celu przerwanie szyku liniowego floty sprzymierzonych, wywołanie chaosu, a przede wszystkim – odcięcie i odizolowanie najsilniejszych jednostek. Collingwood ze swoją kolumną miał odciąć tylną straż, podczas gdy Nelson ze swoją zwarłby się w walce z okrętami płynącymi na czele i w centrum.
„Bitwa pod Trafalgarem” pędzla nieznanego artysty. Kolumnę po lewej stronie prowadzi HMS „Victory”. Kolumnę po prawej – HMS „Royal Sovereign”.
Plan ten był dobry, ale wiązał się z poważnym niebezpieczeństwem. Płynąc prostopadle do szyku liniowego floty francusko-hiszpańskiej brytyjskie okręty były wystawione na ostrzał dział burtowych przeciwnika. Same nie mogły odpowiedzieć ogniem – nie miały armat na dziobach. Mimo tego Nelson postanowił podjąć ryzyko.
Francuskie i hiszpańskie okręty wojenne przewyższały jednostki brytyjskie pod względem szybkości i odporności na zmienne warunki pogodowe. Francuskie stocznie były pierwszymi, które zaczęły prowadzić badania nad hydrodynamiką, skutkiem czego budowane przez nie okręty nie miały sobie równych. Brytyjskie fregaty były w porównaniu z nimi toporne, ale przez to bardziej odporne na ostrzał artyleryjski.
Krótko przed południem Nelson postanowił rozpocząć bitwę. Za pomocą kodu flagowego nadał do pozostałych jednostek sygnał, który przeszedł potem do historii – „Anglia oczekuje, że każdy człowiek wypełni swój obowiązek”. Okręty brytyjskie ustawione w dwóch kolumnach rozwinęły żagle i zaczęły prostopadle zbliżać się do francusko-hiszpańskiego konwoju. Na pierwszy rzut oka wygląda to jak szaleństwo – szarża na najeżone lufami dział fregaty, bez możliwości odpowiedzenia ogniem. Na domiar złego wiatr słabnie i okręty poruszają się w żółwim tempie.
Jest godzina 12:15. Jako pierwszy do konwoju wroga dopływa HMS „Royal Sovereign” admirała Collingwooda. Jego kadłub został niedawno oczyszczony z glonów i skorupiaków, dlatego porusza się szybciej, niż inne okręty. Jako pierwsza otwiera doń ogień francuska fregata „Fougueux”. W jej ślady idą „Indomptable”, „San Justo” i „San Leandro”. Pociski rwą żagle i takielunek oraz uderzają w kadłub. Jest już jednak za późno. „Royal Sovereign” przerywa szyk sprzymierzonych i potężną salwą burtową demoluje hiszpański okręt flagowy „Santa Ana”.
HMS „Victory” z Nelsonem na pokładzie ma kłopoty. Płynie wolniej, niż „Royal Sovereign” i jako pierwszy okręt z kolumny obrywa najbardziej. Cztery fregaty – „Heros”, „Redoutable”, „Neptuno” i „Santissima Trinidad” walą do niego ze wszystkich dział jak do kaczki. Żagle i olinowanie są w strzępach – skutek użycia kul łańcuchowych. Pociski uderzają w kadłub i zabijają pierwszych marynarzy. Odstrzelone zostaje koło sterowe – okrętem można teraz sterować wyłącznie za pomocą rumpla znajdującego się pod pokładem. „Victory” nie może odpowiedzieć ogniem, ale nadal płynie w kierunku wrogich jednostek. Nelson ani na chwilę nie schodzi pod pokład. Stoi na dziobie i przez lunetę obserwuje okręty przeciwnika. Kompletnie ignoruje jęki rannych i padające wokół pociski.
Dopiero po 40 minutach brytyjski okręt flagowy dociera do linii jednostek przeciwnika. Wdziera się pomiędzy „Bucentaure” i „Redoutable”. Podpływa do flagowego „Bucentaure” i salwą burtową niszczy główny pokład działowy. Pociski przechodzą przez francuski okręt jak przez masło masakrując artylerzystów. Admirał Villeneuve jest pewien, że Brytyjczycy za chwilę przystąpią do abordażu. Myli się. HMS „Victory” podpływa do innej fregaty – „Redoutable” i zwiera z nią maszty. „Bucentaurem” zajmą się inne jednostki brytyjskie – „Temeraire”, „Conqueror” i „Neptune”. Inne okręty brytyjskie również zwierają się w walce z jednostkami francuskimi i hiszpańskimi. Bitwa zamienia się w serię pojedynków między załogami poszczególnych okretów. Marynarze Royal Navy i żołnierze piechoty morskiej przeskakują na pokłady wrogich jednostek i wyrzynają ich załogi. Różnica w wyszkoleniu i determinacji jest kolosalna.
Francuscy i hiszpańscy marynarze wskutek brytyjskiej blokady byli zmuszeni do pozostawania przez wiele miesięcy w portach. Dyscyplina uległa rozluźnieniu, zaniechano szkoleń. Zamiast na morzu marynarze spędzali czas w burdelach i tawernach.
Sprzymierzonym brakowało także wyszkolonych, doświadczonych dowódców. Zaledwie kilka lat wcześniej zakończyła się Rewolucja Francuska, podczas której większość kadry marynarskiej skończyła na gilotynie lub uciekła z kraju. Hiszpanie z kolei bardzo ucierpieli wskutek epidemii żółtej febry, która przetoczyła się przez Andaluzję na początku XIX wieku.
Teraz marynarze obu nacji padają pod ciosami szabel i kordelasów świetnie wyszkolonych brytyjskich marynarzy i żołnierzy piechoty morskiej.
HMS „Victory” tkwi w śmiertelnym zwarciu z francuskim okrętem „Redoutable”. Jego dowódcą jest doskonały oficer – kapitan Jean-Jacques Lucas. W przeciwieństwie do innych dowódców nie pozwolił swoim marynarzom zgnuśnieć podczas blokady. Szkolił ich bezustannie w abordażu, strzelectwie i rzucaniu granatami. Teraz te męczące szkolenia dają owoc.
Francuscy marynarze i żołnierze zasypują pokład HMS „Victory” gradem granatów i kul muszkietowych. Brytyjscy marines przygotowujący się do abordażu padają trupem, a marynarze uciekają pod pokład. Kapitan Lucas karze swoim muszkieterom wejść na maszty – z takiej pozycji ich ogień będzie znacznie skuteczniejszy. Francuscy snajperzy wybijają brytyjskich żołnierzy piechoty morskiej co do nogi. Na pokładzie HMS „Victory” prawie nie ma żywej duszy.
Prawie…
Pośrodku tej hekatomby, wśród dymu, huku dział i muszkietów, wybuchów granatów, rozerwanych trupów, fragmentów żagli i porwanych lin po pokładzie HMS „Victory” najspokojniej w świecie przechadza się admirał Nelson. Ubrany w galowy mundur, z orderami na piersi idzie wolnym krokiem, jakby spacerował po Hyde Parku.
Dlaczego tak zrobił? Zwariował? Miał życzenie śmierci?
Prawdopodobnie to drugie. Nelson był bardzo lubiany przez marynarzy z powodu sympatycznego usposobienia i poczucia humoru, miał jednak olbrzymie ego. Przy kilku okazjach zwierzył się przyjaciołom, że jego marzeniem jest zginąć podczas wielkiej bitwy i zyskać nieśmiertelną sławę. Przed bitwą poczynił kroki, by zabezpieczyć przyszłość swojej kochanki Lady Hamilton i ich córki Horatii. Tuż przed starciem odrzucił propozycję kapitana Hardy’ego, by na strój admiralski założyć płaszcz zasłaniający dystynkcje i ordery. Podczas bitwy świadomie wystawił się na odstrzał.
No i się doczekał.
O godzinie 13:30 pocisk wystrzelony przez francuskiego snajpera ze szczytu bezanmasztu „Redoutable” trafił go w lewy bark, przerwał kręgosłup między szóstym, a siódmym kręgiem piersiowym i utkwił w prawej łopatce. Śmiertelnie ranny Nelson kazał znieść się pod pokład, by widok rannego dowódcy nie wpłynął negatywnie na marynarzy.
Ogień z HMS „Victory” ustaje. Marynarze i artylerzyści zostają wezwani z powrotem na pokład, jednak granaty zmuszają ich do odwrotu. Francuscy marines gromadzą się na górnym pokładzie „Redoutable” i szykują do abordażu. Lada chwila flagowy okręt Royal Navy wpadnie w ręce wroga.
W ostatnim momencie ratuje go HMS „Temeraire”. Podpływa do „Redoutable” i potężną salwą masakruje żołnierzy stłoczonych na górnym pokładzie francuskiego okrętu. Kapitan Lucas poddaje okręt. Stracił 90% ludzi, a sam jest ciężko ranny. „Redoutable” ma strzaskane maszty i nabiera wody. Wkrótce zatonie.
Brytyjczycy zajęli 22 spośród 33 okrętów floty sprzymierzonych, reszta się poddała.
„Bitwa pod Trafalgarem” pędzla Augusta Mayera.
Umierający pod pokładem HMS „Victory” admirał Nelson wie, że zwyciężył. Poleca, by natychmiast po bitwie okręty zarzuciły kotwice, ponieważ nadchodzi sztorm (wiedział o nim jeszcze przed rozpoczęciem bitwy). Jego ostatnie słowa to „Dzięki Bogu wypełniłem swój obowiązek!”. Chwilę później umiera. Jest godzina 16:30.
Zrywa się wiatr. Morze marszczy się coraz większymi falami i w końcu rozpętuje się gwałtowny sztorm, którego potrzaskane francuskie i hiszpańskie okręty nie mogą przetrwać. Ze zdobytych przez Brytyjczyków jednostek nad ranem pozostają zaledwie cztery. Morze pochłania ponad dwa tysiące marynarzy floty sprzymierzonych, którzy przetrwali starcie z Royal Navy pod Trafalgarem.
Wielka Brytania będzie niepodzielnie rządzić na morzach i oceanach przez najbliższe stulecie.
Okręt admirała Nelsona – HMS „Victory” do dzisiaj pozostaje w służbie czynnej. Nadal pełni rolę okrętu flagowego Royal Navy.
Przeczytaj także:
Polowanie
Stracona szansa
Wizyta u Znaczy Kapitana
Źródło:
The Battle of Trafalgar, http://www.nelsonsnavy.co.uk, Dostęp 24.02.2013.
Battle of Trafalgar, http://en.wikipedia.org, Dostęp 24.02.2013.
Horatio Nelson, 1st Viscount Nelson, http://en.wikipedia.org, Dostęp 24.02.2013.
The Battle of Trafalgar, http://www.britishbattles.com, Dostęp 24.02.2013.
cena 100$, czyli w Polsce jakies 500zl
zrodlo:
http://timesofindia.indiatimes.com/tech/tech-news/hardware/Mozilla-to-launch-Firefox-OS-phones-in-July/articleshow/18671149.cms