Z dniem 21 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1145), która wprowadza w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.), zwanej dalej „Pt”, zmiany w zakresie przepisów dotyczących umów i regulaminów świadczenia publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych oraz cenników usług telekomunikacyjnych.

W związku z potrzebą implementacji do prawa polskiego art. 30 ust. 5 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz. U. UE. L 108 z dnia 24 kwietnia 2002 r., z późn. zm.,) w Dziale III w Rozdziale 1 Pt „Świadczenie usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym” w art. 56 dodano ust. 4a, w brzmieniu:

W przypadku konsumenta początkowy okres obowiązywania umowy określony w umowie, o której mowa w ust. 1, zawieranej z danym dostawcą usług na czas określony nie może być dłuższy niż 24 miesiące.

Art. 56 ust. 4a Pt odnosi się do umów zawieranych na czas określony i jednoznacznie określa, iż w przypadku konsumenta określony w umowie początkowy okres obowiązywania umowy (pierwszej umowy zawieranej z danym dostawcą usług na dany rodzaj usług telekomunikacyjnych) z dostawcą usług telekomunikacyjnych zawieranej na czas określony nie może przekraczać 24 miesięcy. Wyraźne wskazanie w przedmiotowym przepisie okresu, a także sam fakt, że jest to przepis o charakterze bezwzględnie obowiązującym, nie stwarza przedsiębiorcom telekomunikacyjnym możliwości interpretacyjnych w tym zakresie.

Przepis powyższy nie stwarza przeszkód, aby strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych uzgodniły, iż po zakończeniu pierwotnego okresu obowiązywania umowy (okresu na jaki została zawarta pierwsza umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z danym dostawcą usług na dany rodzaj usług telekomunikacyjnych), ulegnie ona przedłużeniu na kolejny okres dłuższy niż 24 miesiące. Termin ten nie będzie już bowiem początkowym okresem obowiązywania umowy i świadczenia danego rodzaju usług na jej podstawie, lecz kolejnym okresem, na który umowa została zawarta, którego nie dotyczą wymogi określone w art. 56 ust. 4a Pt. Dotyczy to również sytuacji, w której oprócz okresu zawarcia umowy zmianie ulegną warunki świadczenia usługi telekomunikacyjnej, której dotyczyła pierwsza umowa, np. zmianie ulegnie plan taryfowy, warunki rozliczeń. Jeżeli natomiast zmiana pierwszej umowy polega na umożliwieniu konsumentowi korzystania z nowego rodzaju usługi telekomunikacyjnej, z której nie korzystał w ramach pierwszej umowy, wówczas umowa powinna być zawarta na okres nie dłuższy niż 24 miesiące, gdyż w zakresie nowego rodzaju usługi telekomunikacyjnej okres obowiązywania będzie okresem początkowym, a nie kolejnym okresem jej świadczenia na podstawie umowy.

Ponadto literalne brzmienie przepisu art. 56 ust. 4a Pt wskazuje, że zakaz określania początkowego okresu obowiązywania umowy dłuższego niż 24 miesiące dotyczy każdej odrębnej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Oznacza to, że jeżeli zawarta została umowa o przyłączenie do publicznej sieci telefonicznej, w której wskazano numer przydzielony abonentowi i następnie abonent zawarł z tym samym dostawcą usług odrębną umowę o przyłączenie do publicznej sieci telefonicznej, w której wskazano inny numer przydzielony abonentowi, to również w przypadku tej ostatniej umowy początkowy okres jej obowiązywania powinien być nie dłuższy niż 24 miesiące.

źródło: UKE

Kan